Zew krwi The Call of the Wild

Nie mogłem złapać Prawa dzikiej natury, gdy miało premierę. Dlatego nie pamiętałem nic, gdy poszedłem go obejrzeć wczoraj na pustym seansie (yeah). Ponownie unikałem zwiastunów, ale kilka obrazków pojawiło się wtedy. CGI pies w ogóle nie wyglądał dobrze. Z recenzjami, które wyszły i minęło kilka tygodni, nie mogłem uniknąć wniosku, że większość negatywnych opinii wynika z 'rozpraszającej animacji'. Chociaż wiedziałem, że wizualnie mogłyby być rozczarowujące w porównaniu z fabułą, nadal obejrzałem go z umiarkowanymi oczekiwaniami. Jestem naprawdę zaskoczony tak wieloma negatywnymi reakcjami. Bardzo mi się podobało, jest to jeden z moich ulubionych filmów tego roku. Tak, nie znaczy to wiele, biorąc pod uwagę, że mamy dopiero marzec, i najprawdopodobniej nawet nie otrzyma honorowego wyróżnienia pod koniec roku. Niemniej jednak rzekomo drażniący CGI pies (Buck) zupełnie mi nie przeszkadzał. Buck może nie być idealnym animowanym zwierzęciem, ale jeśli ludzie podchodzą do niego z właściwym nastawieniem, szanse na cieszenie się fabułą są znacznie większe.

Choć 'Zew natury' jest ostatecznie słabą adaptacją powieści - może być niemożliwe, aby ją wiernie zadaptować - to nadal jest w porządku film familijny utrudniony nadmiernym poleganiem na CGI.

Harrison Ford wciela się w dość porządnego, wytrwałego pioniera w tej dość angażującej opowieści o relacji psa i pana. "Buck" zostaje wyrwany ze swojego wygodnego życia w ciepłej i przytulnej Kalifornii, zabrany na północ do Alaski (bez Johna Waynea) i sprzedany jako pies zaprzęgowy. Na początku służby pocztowej jego życie staje się dla niego szokiem; ciężka praca, skromne posiłki - ale wkrótce się uspokaja i staje się bestią wielkiej wytrzymałości i wartości. Kiedy służba pocztowa jest ograniczona, jego sytuacja staje się niepewna, na chwilę wpada w ręce niemiłego, mało prawdopodobnego aktora Dana Stevensa ("Hal"), zanim ogromny wysiłek siły i wytrzymałości znajdzie dla niego nowego właściciela, surowego samotnika "Thorntona" (Ford), który zabiera go głęboko w samotną dzicz, gdzie czekają przygody (i romanse)... To dobra historia. Pierwotna wyobraźnia Jacka Londona jest dobrze uchwycona, a kanadyjski Yukon stanowi doskonałą zastawę, ponieważ chłód i surowość ich środowiska są namacalne. Stevens nie jest szczególnie groźny jako ich złotem dążący wróg, jednak Ford jest efektywny i sprawia wrażenie przekonującego starego zrzędy. Jest to przeznaczone dla widowni rodzinnej, więc wiele z surowości jest pominięte, ale ja i tak to całkiem lubiłem

Harrison Ford w tej roli wypada całkiem przyzwoicie, wytrzymały, pionier w tej dość intrygującej opowieści o relacji psa i pana. "Buck" zostaje wyrwany ze swojego wygodnego życia w ciepłej i przytulnej Kalifornii, zabrany na północ do Alaski (bez Johna Wayne'a) i sprzedany jako pies zaprzęgowy. Na początku służby pocztowej jego życie staje się jednym wielkim szokiem; ciężka praca, skromne posiłki - ale szybko się uspokaja i staje się istotą wielkiej wytrzymałości i wartości. Gdy służba pocztowa zostaje ograniczona, jego sytuacja staje się niepewna, na chwilę wpada w ręce nieprzyjemnego, mało prawdopodobnego obsady Dana Stevensa ("Hal"), zanim ogromny wysiłek siły i wytrzymałości znajduje mu nowego właściciela, surowego samotnika "Thorntona" (Ford), który zabiera go głęboko w samotne ostępy, gdzie czekają przygody (i romans)... To dobra historia. Pierwotna wyobraźnia Jacka Londona jest dobrze uchwycona, a kanadyjski Yukon stanowi doskonałą substytut, gdyż zimno i surowość ich środowiska są nam dostarczone. Stevens nie jest szczególnie groźny jako ich złotem dążący wróg, ale Ford jest skuteczny i sprawia wrażenie dość przekonującego starym mrukliwym. Jest to przeznaczone dla publiczności rodzinnej, więc wiele surowości jest pominięte, ale i tak całkiem mi się to podobało.

W.C. Fields powiedział, że nigdy nie powinieneś pracować z dziećmi ani zwierzętami. Dzięki technologii CGI nie musisz tego już robić - przynajmniej nie ze zwierzętami. Buck, główny pies w filmie The Call of the Wild, wydaje się być krzyżówką między Beethovenem a Rogerem Królikiem. Podobnie jak Beethoven, Buck niszczy lub zjada wszystko na swojej drodze, a podobnie jak Roger, jest boleśnie jasne, że aktorzy współdziałają z animowaną postacią - z tą różnicą, że Roger Królik jest w rzeczywistości kreskówką.

Bezduszny, bezzębny film Z Dzikiem Północy Disney zabiera legendarną powieść i zamienia ją w mdłą, rozcieńczoną wersję, gdzie wszystko wydaje się fałszywe - od psa CGI po głównego aktora, który wygląda na to, że żałuje swoich wyborów zawodowych. Ten film chce mówić o pierwotnych instynktach, ale nie ma ani grama autentyczności. Jeśli naprawdę chcesz doświadczyć Dzikości Północy, przeczytaj książkę... albo po prostu obserwuj, jak twój pies biega po parku - będzie to bardziej przekonujące.