Skłodowska Radioactive

Radioaktywny wyróżnia się niesamowitą Rosamund Pike jako wspaniała Maria Skłodowska-Curie, ale Marjane Satrapi (reżyser), Jack Thorne (scenarzysta) i Stéphane Roche (montażysta) zawodzą w dostarczeniu dobrze skonstruowanej narracji, pośpiesznie przechodząc przez życie tej ważnej kobiety i jej odkrycia lub je całkowicie ignorując. Losowe mieszanie przyszłych katastrof z rzeczywistą historią nie tylko psuje ton i tempo filmu, ale także czyni całe oglądanie nieco niewygodnym. Choć jej życie osobiste zawsze było punktem zainteresowania, jej praca i sposób, w jaki ją wykonywała, są powodem, dla którego większość ludzi chce obejrzeć ten film. Aby dowiedzieć się więcej o jej wkładzie w dzisiejszy świat. Niestety, dziedzictwo Curie jest przekazane w ręce standardowego biograficznego dzieła, ograniczonego formalnymi kliczami gatunku. Porządna ścieżka dźwiękowa braci Galperine i kilka wizualnie pociągających animowanych sekwencji nadal podnosi ogólnie rozczarowujący film ...

'Radioactive' nie wie, czym chce być - biografią, dramatem historycznym czy feministyczną medytacją na temat roli kobiet w męskich dziedzinach - i podczas gdy film może być tym wszystkim, niestety ten kruchy scenariusz nie potrafi sprawnie poradzić sobie z tymi wszystkimi elementami. Widzowie są więc pozostawieni z kolejną nieudaną biografią, która zostanie głęboko zakopana w bibliotece streamingu Amazon Prime, i słusznie tak. Pamięć jednej z największych kobiet w nauce - i Rosamund Pike, nota bene - zasługuje na o wiele lepsze traktowanie.

Maria Skłodowska-Curie była pierwszą osobą, która zdobyła Nagrodę Nobla dwukrotnie, a jej dziedzictwo - obok dziedzictwa jej męża i córki - z pewnością przemówiło do Rosamund Pike, gdy zaoferowano jej tę rolę. Niestety jednak, efekt końcowy bardzo mało oddaje sprawiedliwość tej pionierce. Próbuje pogodzić jej wyzwania jako naukowca z tymi, które stawiała jako kobieta w świecie mężczyzn; jej ogromne instynkty rywalizacji z głęboką miłością do męża (Sam Riley) i rodziny, ale ostatecznie nie imponuje. Riley jest zbyt lekki, by zapewnić odpowiednie tło dla tej silnej i zdeterminowanej postaci, a chociaż Pike jest skuteczna, ma zbyt wiele dialogów, które nie przekładają się na efekt. Światło i tempo walczą ze sobą, aby zobaczyć, które może być bardziej nasenne, a jakoś film nigdy nie rusza z miejsca. Raczej podobał mi się pomysł, że próbował wpleść niektóre ostateczne skutki ich teorii do fabuły (tj. bomba atomowa na Hiroszimę), ale wykonanie było słabe i pozbawione mocy. Technicznie wygląda dobrze, kostiumy i scenografia są dobrze opracowane i dostarczone, ale to nie wystarcza, by rozpalić ten ociężały i rozwlekły dramat. Historia została opowiedziana skuteczniej w 1943 roku przez Greer Garson, jeśli szukasz czegoś bardziej angażującego. To tylko standardowe środowisko telewizyjne, które wkrótce zostanie zapomniane.