Proxima Proxima

Emocjonalna rodzina dramat, które rozczaruje tych, którzy oczekują fantastyki naukowej. Proxima to historia matki i córki, które próbują poradzić sobie z nadchodzącym rozstaniem. Matka jest astronautką, a rozstanie będzie wynikiem rocznej misji na Marsa, ale to jest drugorzędne. Zamiast tego jesteśmy konfrontowani z czymś bardziej uniwersalnym i związanym - często sprzecznymi obowiązkami wobec swojego zawodu i rodziny. Film Proxima ma więcej wspólnego z „faktami naukowymi” niż z nowoczesnymi dziełami sci-fi. Jest to cicha historia o sile woli, jakiej trzeba, aby przygotować się do podróży w kosmos. Mimo że narracja nieco traci na sile w kilku miejscach, a autorka irytująco porzuca realizm w kluczowej scenie ku końcowi, aktorstwo jest genialne przez cały czas. Proxima z pewnością nie przemówi do tych, którzy szukają rozmachu czy egzystencjalizmu klasycznych filmów sci-fi, ale pozostaje poruszającym badaniem macierzyństwa.

Proxima to nie jest wizualnie efektowny film, jest naturalistyczny i niemal dokumentalny w swoim podejściu - nawet napisy końcowe są poprzedzone zdjęciami prawdziwych astronautek. Ale to tylko wzmacnia intymność tego ziemskiego dramatu o traumie wysoko wykwalifikowanej kobiety w obliczu myśli o zostawieniu za sobą swojej młodej córki.

Byłem naprawdę rozczarowany tym dość nudnym, ponurym dokumentalnym stylem opowieści o „Sarah” (Eva Green), która od dziecka marzyła o podróży w kosmos. Gdy nadarza się jej okazja, musi zmierzyć się z surowym treningiem, segregacją i kwarantanną, które uderzają w nią znacznie mocniej, niż się spodziewała - i sprawiają, że tęskni okropnie za swoją młodą córką, dość ujmującą Zélie Boulant („Stellą”). Problem z tym filmem polega na tym, że poza kilkoma zdjęciami z kazachskiego kosmodromu i treningami z wagą i wodą, mógłby być o zupełnie czymkolwiek. Każda matka (lub ojciec), która musi poświęcić się bezwarunkowo pracy, mogłaby uzasadnienie poczuć te same uczucia samotności i rozpaczy, a chociaż Eva Green (albo raczej jej oczy) potrafią przekazać trochę z samego wyczerpania, jakie mogłaby odczuwać jej postać podczas tego długiego okresu przygotowań, znowu mogłaby to być na ultramaraton albo przepłynięcie kanału La Manche! Minęło trochę czasu, odkąd widziałem Matta Dillona na ekranie, i nie dodaje nic do tego projektu dla poliglotów.