Plażowy haj The Beach Bum

Dla mnie nie jest to tak dobre jak <i>Spring Breakers</i>, ale nadal jest to niesamowity film. Uwielbiam występ Matthewa McConaugheya i to prawdopodobnie jest mój drugi ulubiony film od Harmony'a Korine'a. Uwielbiam to. Oczywiście, że zostanie to zepchnięte do tła, ale McConaughey zasługuje na nominację do Oscara.

Film nie ujawnia żadnych nowych spostrzeżeń życiowych ani nie pozostawia cię z uczuciem, że właśnie widziałeś przełomowy kawałek kinematografii, ale „The Beach Bum” to niesamowicie przyjemne 95-minutowe ćwiczenie w ucieczce, miłości i niespotykanych przyjemnościach, jakie życie może przynieść. To odpowiednik filmowy trzymania piwa w jednej ręce i opitym rzucającym mirem znakiem drugą, promieniując jasno podczas robienia zdjęcia z najbliższymi, najbardziej pijanymi przyjaciółmi na chwilę, której nigdy nie zapamiętacie w nocy, której nigdy nie zapomnicie.

The Beach Bum to duchowe następstwo filmu The Big Lebowski i chociaż jest tak lekki, że praktycznie gazowy, przynajmniej nie jest złośliwy i niemoralny jak The Jesus Rolls. Film działa, przynajmniej w pewnym stopniu, dzięki Matthewowi McConaugheyowi; jego postać najlepiej opisuje się jako southern Dude, a McConaughey jest prawdopodobnie jedynym aktorem zdolnym do zagrania tej roli w taki sposób, który nie jest imitacją, parodią czy nawet hołdem, ale jako równoległa bytowość, niezależna i oryginalna (nie zaszkodzi również mocne wsparcie aktorskie, w tym Snoop Dogg, Jonah Hill i Martin Lawrence).