Siedem dni 7 Days in Entebbe

Entebbe to temat, które mnie interesuje od wczesnych lat, widząc wcześniejsze trzy filmy poświęcone temu tematowi (Operacja Piorun, Zwycięstwo w Entebbe i najlepszy, Rajd na Entebbe z 1976 roku), ale również postanowiłem przeprowadzić badania na temat napadu kilka miesięcy przed rozpoczęciem produkcji tego filmu. Chociaż niektórzy twierdzą, że kolejny film na ten temat był zbędny, nie mogę się z tym zgodzić. Większość pokolenia milenijnego nigdy nie słyszała o tych wydarzeniach, ani nie widziała wcześniejszych filmowych przedsięwzięć. Aby przekazać te sprawy nowoczesnej publiczności, często potrzebny jest film z współczesnymi gwiazdami, aby zainteresować opowieścią, którą niewielu poniżej 35 roku życia by się zastanawiało. Biorąc pod uwagę epokę terroryzmu, w której żyjemy, nie miałem problemu z tym, że film poświęca dużo czasu ekranowego ich motywacjom, ponieważ jeśli nie rozumiesz, dlaczego ktoś ma skłonność do aktów przemocy jako środka politycznego, jak kiedy ten krąg przestanie się powtarzać? Dobre występy są prezentowane przez głównych aktorów, zwłaszcza Eddiego Marsana i Daniela Bruhla, ale scenariusz jest powolny i zastanawiający i nie przywiązuje takiej samej wagi do innych perspektyw i różnych punktów widzenia postaci. Warto pamiętać, że nawet film z 1976 roku miał dość sympatyczne przedstawienie Bose. Zdjęcie Ugandyjczyków tutaj jest dwuwymiarowe jak zawsze. Byłoby interesujące dać niektórym z nich głos i usłyszeć ich opinie na temat wydarzeń, w które zostali wplątani i nad którymi nie mieli żadnej kontroli. Ponieważ rzeczywiste Entebbe jest obecnie bazą lotniczą ONZ, szkoda, że film nie został nakręcony na prawdziwym miejscu, ponieważ tutaj (nakręcone na Malcie) czuje się to bardzo stłoczone.

Brakuje wglądu, ale jest dobrze zrobiony. Wczoraj wcześnie rano Roi został zamordowany. Milczenie wiosennego ranka oślepiło go i nie zobaczył tych, którzy czekali na niego na skraju bruzdy. Nie zrzucajmy dzisiaj winy na morderców. Dlaczego mielibyśmy ogłaszać ich wrzącą nienawiść do nas? Ośm lat siedzieli w obozach dla uchodźców w Gaze, a przed ich oczami przekształciliśmy ziemie i wsie, w których oni i ich ojcowie zamieszkiwali, w nasze posiadłości. Nie wśród Arabów w Gazie, ale w naszym własnym gronie musimy szukać krwi Roi. Jak zamknęliśmy oczy i odmówiliśmy spojrzenia na nasz los i zobaczenia, w całej jego brutalności, przeznaczenia naszego pokolenia? Za bruzdą granicy, morze nienawiści i pragnień zemsty nabiera siły, czekając na dzień, kiedy spokój stępi naszą ścieżkę, na dzień, kiedy posłuchamy ambasadorów złośliwej obłudy, którzy wzywają nas, byśmy odłożyli broń. Krew Roi woła do nas i tylko do nas z jego rozdartego ciała. Mimo że przysięgaliśmy tysiąckrotnie, że nasza krew nie będzie płynęła na próżno, wczoraj znów byliśmy kuszeni, słuchaliśmy, uwierzyliśmy. Dokonamy dzisiaj rozliczenia z samymi sobą; jesteśmy pokoleniem, które osiedla ziemię i bez stalowego hełmu i lufy działa nie będziemy mogli posadzić drzewa i zbudować domu. Nie dajmy się odstraszyć od widoku obrzydzenia, które płonie i wypełnia życie setek tysięcy Arabów, którzy mieszkają wokół nas. Nie odwracajmy wzroku, aby nasze ręce nie osłabły. To jest los naszego pokolenia. To jest wybór naszego życia - być przygotowanym i uzbrojonym, silnym i zdeterminowanym, aby miecz nie został wyrwany z naszej pięści i nasze życia nie zostały skrócone.