Osiem i pół 8½

Szeroko uznawany jako jedno z największych dzieł kinematografii, 8½ Federica Felliniego to nieuchwytne dzieło o jeszcze bardziej nieuchwytnych rzeczach. To znacząco chaotyczny obraz o próbie wydobycia znaczenia z chaosu i to kreatywny sukces o kreatywnym niepowodzeniu. Kronikuje rezonansowe chwile w życiu jednego człowieka i przyznaje, że nie może do końca wyjaśnić, dlaczego mają znaczenie. Sprawiedliwie wypełnia swoje wcześniejsze tytuły robocze Piękne Zgubienie, 8½ to śmiała sztuka na linie i wybitne osiągnięcie techniczne, które przekierowuje swój opowieść o kryzysie artystycznym w coś szeroko, wyjątkowo głębokiego.

Fellini, zdekonstruowany, zaimprowizowany i uwieczniony w filmie, który (nie)zadowala wszystkich.

Uznany reżyser "Guido" (Marcello Mastroianni) szuka spokojnego życia po swoim ostatnim udanym filmie, ale na każdym kroku jest ścigany przez ludzi, którzy chcą skorzystać na sukcesie. Po prostu brakuje mu inspiracji - i zdecydowany nie wypuścić jakiejkolwiek starej bzdury, wycofuje się do małego miasta na odpoczynek, rekonwalescencję i miejmy nadzieję, inspirację. Zbiera również to, co zasiał, gdyż jego żona "Luisa" (Anouk Aimée) i jej rywalka "Claudia" (Claudia Cardinale) rywalizują o jego coraz bardziej znużoną uwagę, co czyni jakąkolwiek szansę na skoncentrowanie się niemal niemożliwą. Co teraz się stanie? W rzeczywistości to nie jest tak istotne dla fabuły. Trochę bardziej interesujący jest tu hybrydowy obrazujący słabości tych twórców desperacko pragnących i uzależnionych od całego procesu tworzenia filmu, jak również wszyscy oni dowodzą, jak trudne może być faktycznie produkcja filmu pełnometrażowego. Narracja jest również dość myląca czasami, z rozmytymi chronologiami i dostosowywanymi osiami czasu jak na kaprys - a te kaprysy nie zawsze są od razu jasne dla nas, którzy patrzymy z zakłopotaniem. Jest tu coś naturalnego w charakteryzacjach. Pieniacz, aspirant, zakochany, zakochany - oraz reżyser, który naprawdę przepływa przez serię szkwał, z których nie może łatwo uciec. Intensywność nigdy się naprawdę nie zmniejsza - rzeczywiście za każdym razem, gdy zobaczysz Guido Albertiego - jego cierpiącego producenta "Pace" prawie chcesz płakać za "Guido" pod tak nieustającym naciskiem zwykle zarezerwowanym dla ojca rodziny dwustu zależnych. Mastroianni żongluje wymaganymi piłeczkami do tej roli zręcznie i w połowie tego 2¼-godzinnego kinowego ciekawostki poczułem pewien stopień jego fizycznej i emocjonalnej wyczerpania odwiedzający mnie też! Nino Rota zawsze mógł polegać na solidnej partii - i tutaj odzwierciedla nastrój opowieści i jej osobowości eklektyczną serią motywów, które sięgają od adagio po rozrywkową włoską wersję wielkiego hokey cokeya. Jest tu może trochę za dużo dialogów dla mnie. To wszystko jest dosyć szybkie w tempie, a czasami po prostu chciałem, aby wszyscy zamknęli się - ale to nadal zbiór pomysłów i person, który oferuje zabawne spojrzenie na tworzenie filmów i samych twórców filmów.