Profesor i szaleniec The Professor and the Madman

Najprawdopodobniej po obejrzeniu tego filmu wyjdziesz z nieco większym zrozumieniem tego, jak powstał słownik, i z nieco większym niechęcią do Gibsona (jednego z producentów) za pchanie tego projektu, bez względu na jego bezbarwny temat. Jest to wystarczająco przyjemne, ale jest jasne, że Anglia musi produkować określoną liczbę dramatów historycznych rocznie, a rok 2019 miał właśnie spaść poniżej kwoty - dzięki Bogu za film o słowniku.

Bardzo mi się to podobało. Była tu historia w ramach prawdziwej historii, co moim zdaniem sprawiło, że film był trochę bardziej skomplikowany i ekscytujący. Dobry dla młodych dorosłych i starszych. Nastolatkowie mogą go nie uznać za tak porywający, ale to tylko krótki czas w ich życiu, gdy szukają totalnej rozrywki i akcji. Ten film nie jest takim filmem, ale ma świetną historię do opowiedzenia z interesującym tłem faktów. Mel Gibson jest doskonały!! Bądźcie gotowi na kilka zwrotów akcji i zaskoczeń. Naprawdę podobał mi się ten film. Myślę, że był bardzo rozrywkowy i interesujący, a czasami ekscytujący. Przygotujcie popcorn, rozsiądźcie się wygodnie i cieszcie się filmem, w którym co drugie słowo nie jest przekleństwem. Naprawdę mi się podobało, a jak zawsze, Mel Gibson zawsze się sprawdza.

To jest najlepszy występ, jaki widziałem od Seana Penna od filmu 'Milk' prawie dwanaście lat temu. Jego portret schizofrenika Williama Chestera Minora, który spędził prawie 40 lat swojego życia w szpitalu psychiatrycznym w Broadmoor i stał się jednym z najważniejszych współtwórców oryginalnego Słownika Oxfordzkigo języka angielskiego, jest znakomity. Uchwycił wady tego paranoicznego etymologa w pełni, bardzo dobrze współgra z Melem Gibsonem, który jako kompilator tego dzieła - Dr. James Murray - również prezentuje dobry, silny i, w końcu, pełen współczucia i zrozumienia występ. To jest głównie dwuosobowa produkcja, przy wsparciu Natalie Dormer, Eddiego Marsana i Steve'a Coogana, którzy pomagają w wyjaśnieniu historii i uwalniają czasem emocje. Momentami jest trochę powolne, dwie godziny mogłyby oddać sprawiedliwość tej interesującej historii, która czasami wydaje się zbyt nafaszerowana. Jak można się było spodziewać; wygląda świetnie z dużą uwagą na detale i również rzuca trochę światła na wiktoriańskie/edwardiańskie podejście do chorób psychicznych.