Moonfall Moonfall

Z filmem Moonfall, Roland Emmerich stworzył w zasadzie jeszcze głupszą wersję Armageddonu Michaela Baya. Poza tym, że jest tu zabawne imię domowego kota K.C. Housemana Fuzz Aldrin, nie ma tu wiele do zrobienia. Ze swoim idiotycznym założeniem, przesadnymi dialogami zawierającymi niektóre z najbardziej przesadzonych emocjonalnych przemówień, sztywną grą aktorską, nieśmiesznym humorem i specjalnie zniekształconymi efektami CGI, Moonfall zawiera przytłaczającą ilość frenetycznego nonsensu i nie ma usprawiedliwienia, dlaczego jest tak nudny, jakim jest.

Po obejrzeniu filmu pomyślałem, że gdybym go obejrzał na platformie do streamowania, życzyłbym sobie, żeby złapał go w kinach. Na szczęście obejrzałem go w kinie IMAX, więc obraz był ogromny, a dźwięk świetny, dialog był głośny i wyraźny. Miał intensywny ton, aby utrzymać moją uwagę. Tu i ówdzie były żarty, ale nic istotnego, co by mnie rozpraszało. Podobało mi się, że zaczyna się trochę wolno i stopniowo się rozwija, druga połowa przypomniała mi, dlaczego chodzę do kina, nieustanna akcja i świetnie zrealizowane ujęcia, które chciałbyś mieć na swoim ekranie komputera. To film science fiction, który pochłania twoją wyobraźnię. Fabuła i pomysły uważałem za bardzo interesujące. Film mi się podobał, więc polecam go złapać w kinach. Im większe kino, tym lepiej. Moja jedyna skarga dotyczy tego, że nie udało się skorzystać z pełnego ekranu IMAX, który był dostępny, prawdopodobnie z powodu ograniczeń budżetowych.

Trochę bałaganu, to.

Moonfall jest tak absurdalnie nonsensowny, jak można by było/nie było się spodziewać, ale brakuje mu zabawnych sekwencji przez większość czasu trwania filmu. Balans między różnymi, równoczesnymi sekwencjami akcji cierpi ogromnie z powodu nierozwiniętych, mdłych postaci, a niezrozumiała, chaotyczna praca montażowa nie pomaga.