Wicked Wicked

Filmowa adaptacja Wicked oparta jest na broadwayowskim musicalu, który jest luźną adaptacją powieści Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West z 1995 roku autorstwa Gregory'ego Maguire'a. Zarówno powieść Maguire'a, jak i musical są rozwinięciem oryginalnej powieści Czarnoksiężnik z Krainy Oz autorstwa L. Franka Bauma, która została opublikowana w 1900 roku, a jej filmowa adaptacja miała miejsce w 1939 roku. Musical jest jednym z najdłużej granych i finansowo udanych broadwayowskich musicali wszech czasów.

To dość rzadkie zjawisko, gdy bardzo oczekiwany film faktycznie spełnia wszelkie swoje przedpremierowe hype, ale to ekranowe przystosowanie hitowego broadwayowskiego musicalu naprawdę to robi pod każdym względem. Reżyser Jon M. Chu genialnie ożywił historię życia i relacji dwóch czarownic z oryginalnej powieści L. Franka Bauma Cudowny Czarnoksiężnik z Oz (1900) i jego klasycznego ekranowego przystosowania z 1939 roku, a także prequela z 1995 roku Gregora Maguira, Wicked: Życie i czasy Złej Czarownicy z Zachodu. W tej oszałamiająco pięknej i zachwycającej produkcji na dużym ekranie widzowie dowiadują się, jak rzekomo zła Elphaba (Cynthia Erivo) poznała rzekomo Glindę Dobrą (Ariana Grande-Butera), uczennice magii i koleżanki z college'u, których relacja początkowo przechodziła od otwartej pogardy do solidnej przyjaźni. Jednak gdy w ich ojczyźnie magicznej krainie Oz rozwija się wysoki poziom politycznych intryg - wysiłki tajnie kierowane przez rzekomo wszechwiedzącego Czarodzieja (Jeff Goldblum) i dyrektorkę uniwersytetu Panią Morrible (Michelle Yeoh) - Elphaba i Glinda nieświadomie zostają wplątane w grę o wysokich stawkach rozgrywającą się wokół nich, co zagraża przyszłości ich przyjaźni i stabilności samego Oz. Filmowiec subtelnie, ale skutecznie prezentuje publiczności bajkę o naturze dobra i zła, zwłaszcza w kontekście tego, co właściwie stanowi zło, zwłaszcza gdy jest ono sprytnie zamaskowane. Wynikiem jest przemyślany i całkowicie rozrywkowy opowiadanie pełne oszałamiających numerów muzycznych, doskonałej choreografii, obfitego humoru, pięknej kinematografii, inspirującego projektu produkcji i doskonałych występów czterech głównych bohaterów, którzy z pewnością będą silnymi kandydatami do nagród sezonu nagród (całkiem zalecenie pochodzące od kogoś, kto bez wahania nie uważa się za fanatyczkę musicali). Więcej niż to, „Wicked” jest przemyślanym traktatem o poszukiwaniu mocy i o tym, jak mądrze z niej korzystać, zarówno w sprawach osobistych, jak i w sprawach o szerszym znaczeniu, pasującym opowieścią przestrogą dla naszych czasów (lub jakiegokolwiek czasu, w istocie). Gdybym miał jakieś zastrzeżenie tutaj, byłaby to moja obawa, że to kolejny przykład historii podzielonej na dwie części, rosnący trend, który moim zdaniem ostatecznie nie posłuży dobrze przemysłowi filmowemu. Według reżysera było to uważane za konieczny krok, aby uczynić sprawiedliwość źródłowemu materiałowi, biorąc pod uwagę, że byłoby niemal niemożliwe zmieścić wszystko do jednego obrazu bez zrobienia poważnych szkód w zawartości. I, aby dać korzyść wątpliwości, może to ostatecznie okazać się prawdą z wydaniem części 2 w 2025 roku (ale wstrzymam się z sądem na ten temat na razie). Tymczasem jednak ta pierwsza część spełnia obietnice, a w dzisiejszych czasach to już kinowy cud sam w sobie.

Bardzo dobrze! Bardzo podobał mi się 'Wicked'. Zawsze imponujące, kiedy długi czas trwania mija tak szybko - niewątpliwie znak solidnego filmu. Ten trwa 2 godziny i 40 minut, myślałem, że może to poczuć podczas oglądania, ale szczerze mówiąc, nie poczułem tego. Od kiedy zacząłem udostępniać moje recenzje online, bardziej doceniam musicale, aż do tego stopnia, że gdy dowiaduję się, że film jest z tego gatunku, ledwo to zarejestrowuję. Nigdy nie widziałem musicalu scenicznego, faktycznie jedynym szczegółem, o którym byłem pewny, było to, że jest z świata 'Czarnoksiężnika z Krainy Oz' - który z kolei znam tylko z filmów z lat 1939 i 2013, jak również z jednego lub dwóch innych filmów. Dlatego tak naprawdę nie byłem pewien, dokąd zmierzają z Złą Wiedźmą z Zachodu - ale zatwierdzam to. Cynthia Erivo imponuje jako wyżej wspomniana postać. Muszę powiedzieć, że Ariana Grande jest osobą na ekranie, która najbardziej się wyróżnia. Znakomicie udaje jej się przekonać do swoich postaci egoistyczne dziwactwa, jednocześnie dostarczając kilka zabawnych momentów. Jonathan Bailey i Peter Dinklage są dobrzy, podczas gdy Jeff Goldblum z pewnością pasuje do swojej roli. Zakończenie, choć całkowicie w porządku i przyjemne, jest być może nieco pochopne/nagłe, chociaż można się tego spodziewać, biorąc pod uwagę, że to tylko część pierwsza. To samo można powiedzieć o większości filmów, które są podzielone na kilka produkcji, być fair. Jestem zaciekawiony, dokąd zajdzie część druga, niech nadejdzie za rok. Muzyka jest, jak można się spodziewać, również pozytywna. Owszem, nie sądzę, że dodam którekolwiek z utworów do mojej listy odtwarzania, ale i tak miło było posłuchać wszystkich piosenek przychodzących i odchodzących - żadna nie rzuca się w oczy, więc to dobrze. Wizualnie i pod względem fabuły nie mam żadnych zastrzeżeń.

Broadwayowskie hity polegają na zawieszeniu niewiary. Przy odpowiednich składnikach nawet najdziwniejsze pomysły mogą wznieść się na scenie... ale przy delikatnym przeniesieniu na ekran, rozbijają się. Weźmy na przykład Cats: coś w tym podstawowym założeniu ludzi grających koty - co publiczność teatralna połykała (przepraszam) przez dziesięciolecia - po prostu nie działało w kinie.