Irlandczyk The Irishman

Byłoby niemal błędem nazwać „The Irishman“ filmem; raczej działa bardziej jak tapeta. Nie opowiada jednej historii, ale kilku historii rozciągających się na dziesięciolecia, które przypadkowo obejmują tę samą grupę niebezpiecznych gangsterów, dzielących te same wątki pięknej kinematografii, świetnych efektów wizualnych i cierpliwego montażu. Z coraz dłuższymi czasami trwania, Scorsese zdaje się zdawać sobie sprawę, że życie nie da się skondensować do czystych 100 minut, a widzowie powinni podekscytować się możliwością doświadczenia sztuki filmowej w ten sposób. To jest widok godny podziwu.

Zdecydowanie za długie, ale prawdopodobnie najbardziej złożony tematycznie film Scorsese'a

To może nie być najlepszy film Martina Scorsese, ale to kolejny dowód na to, że jest jednym z najbardziej utalentowanych filmowców wszechczasów. Z Robertem De Niro dostarczającym najlepszy występ dekady, Al Pacino oszalały i Joe Pesci genialnie powracający z emerytury, The Irishman to cudownie napisana, (bardzo) długa historia o przyjaźni i życiu. Najlepszy montaż (Thelma Schoonmaker) roku sprawia, że czas trwania filmu jest bardziej płynny, ale i tak rozciąga się za długo. Mam także wrażenie, że postać Anny Paquin powinna mieć większy wpływ. Efekty de-aging są oszałamiające, nawet jeśli zajmuje kilka minut, aby się do nich przyzwyczaić.

Chciałem pokochać ten film, ale były momenty, kiedy trochę straciłem zainteresowanie. Mimo że wcale nie przeszkadzają mi długie filmy (Ojciec chrzestny II i Apokalipsa są dwoma z moich ulubionych filmów), ten był moim zdaniem zdecydowanie o 20 minut za długi. Niemniej jednak miło było zobaczyć, jak De Niro przynajmniej próbuje grać, a nie chodzić przez rolę, a zobaczenie Joe Pesciego było świetne. Pacino jednak nigdy w pełni nie kupiłem, że gra Hoffę. Warto sprawdzić, ale nie ma startu do innych filmów Scorsese'a.