Jestem najlepsza. Ja, Tonya I, Tonya

Nie miałem żadnych oczekiwań przed tym filmem, ponieważ o nim niewiele wiadomo było poza obsadą - i oczywiście historią, jako że była to ogromna nowina w latach 90. - ale okazało się być widowiskowym, chociaż wadliwym biograficznym filmem. Film ustalił styl i ton gdzieś w okolicach braci Coenów, ale również przypominał mi momenty z Christophera Guesta z momentami mówiącymi głowami i używaniem ścieżki dźwiękowej na poziomie Paula Thomasa Andersona. Był pełen elementów filmowych, ale ogólnie jest to bardzo przystępny dla widza film. Jednakże są dwa duże problemy z tym filmem. Jego ścieżka dźwiękowa, mimo że wypełniona klasycznymi piosenkami, często wydawała się nie na miejscu lub zupełnie zbędna. Dla ikonicznej historii z lat 90. posiadanie tylko piosenek z lat 70. było interesującym wyborem. Wiele piosenek było odtwarzanych w dziwnych momentach, a czasami były zbyt dosłowne. Na przykład „Goodbye Stranger“ od Supertramp gra, gdy Jeff i Tonya po raz pierwszy się rozstają. Inny problem z tym filmem dotyczy włączania momentów łamania czwartej ściany. Zdarza się to może 10 razy w trakcie filmu, ale nic to nie dodawało, a w rzeczywistości odciągało mnie od historii, kiedy to się działo. Mówiąc to, co jest wspaniałe w tym filmie, to to, jak *naprawdę* zabawny jest. Spodziewałem się kilku śmiechów z powodu absurdalności historii, ale komedia tutaj była naprawdę inteligentna. Gra jak historia przypominająca Fargo w jego drugiej połowie i działa to naprawdę dobrze. Występy są silne zwłaszcza od zawsze dobrej Allison Janney (która jest ogromną złodziejką scen) i Margot Robbie. Nigdy nie widziałem, żeby Robbie dała taki występ i uważam to za jej pierwszą wielką, mięsistą rolę, która pozwala jej użyć wszystkich kości aktorskich w swoim ciele. Jest zabawna, czarująca, zuchwała i widać, że naprawdę poświęciła się tej roli. Bardzo pod wrażeniem.

Fantastyczna historia pełna pozytywnej energii z antyestablishmentowym klimatem. Film stawia wyzwania twojej interpretacji wydarzeń z tamtego czasu i ma kilka momentów zatrważających (relacje z wiadomości, Tonya plująca krwią). Również bardzo zabawny.

Z Oscarami tylko tydzień przed nami, a Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2018 trwają właśnie, wydawało się to odpowiednim czasem, aby wreszcie obejrzeć _I, Tonya_, film, za który główna aktorka Margot Robbie otrzymała swoją pierwszą nominację do Oscara w kategorii „Najlepsza aktorka“.

I, Tonya to zabawny i interesujący film biograficzny. Margot Robbie jest fantastyczna w prawie każdej roli, którą gra, i tutaj nie jest inaczej. Absolutnie uwielbiałem ją jako Tonyę, chociaż czasami przeszedł tam jej głos Harley Quinn, ale działało to. Julianne Nicholson była świetna jako mama Tonyi, miała tę zimną i okrutną postawę, która była bardzo ostra i zabawna. Sebastian Stan jest doskonały, jego surowy gniew i emocje były porywające. Pomimo tego, że miał być to komediowy film biograficzny, nie śmiałem się zbyt wiele, ale to dla mnie w zupełności w porządku, ponieważ tonacja była na tyle lekka, żeby świetnie się bawić przy tym filmie. Wybór muzyki był doskonały przez cały czas.