Dwunastu gniewnych ludzi 12 Angry Men

Arcydzieło. Fantastyczny scenariusz i rozwój postaci.

Dwunastu gniewnych ludzi wyreżyserował Sidney Lumet i jest zaadaptowany z telewizyjnego scenariusza o tej samej nazwie autorstwa Reginalda Rose. W rolach głównych występują Henry Fonda i Lee J. Cobb. Film opowiada historię ławy przysięgłych składającej się z 12 mężczyzn, gdy rozpatrują winę lub niewinność oskarżonego na podstawie uzasadnionych wątpliwości. Oprócz dwóch krótkich scen na początku i końcu filmu, jest on nakręcony w całości na jednym planie, a mianowicie w sali narady ławy przysięgłych. Spocony, surowy, klaustrofobiczny - wszystkie słowa, które doskonale pasują do kontekstu znakomicie wykonanej dekonstrukcji 12 mężczyzn starających się dojść do jednego wyroku w przypadku portorykańskiego młodzieńca oskarżonego o zamordowanie swojego ojca. Dowody wydają się przytłaczające, są świadkowie, broń zabójstwa i motyw, chłopiec z pewnością zmierza na krzesło elektryczne. 11 mężczyzn jest przekonanych, że jest winny, tylko jeden mężczyzna stoi sam, Henry Fonda jako przysięgły numer 8, który odmawia oddania głosu za winę, dopóki dowody i fakty nie zostaną omówione szczegółowo. Kiedy pozostali atakują go, a nastroje się pogarszają, przysięgły numer 8 skłania pozostałych do zbadania własnych uprzedzeń i zaangażowania w sprawiedliwość. Lekcja w kierunku i montażu, a także z występami na miarę, Dwunastu gniewnych ludzi jest po prostu nie do przegapienia dla tych, którzy pragną zagłębić się w klasycznym kinie. 9/10

Dwunastu ławników dyskutuje nad winą lub niewinnością młodego hiszpańsko-amerykańskiego mężczyzny oskarżonego o zamordowanie swojego ojca. W miarę upływu chwil, dyskusja staje się ekspozycją myśli, uczuć, uprzedzeń i tajemnic każdego z osobnych mężczyzn. Fonda w pełni się prezentuje, wspierany doskonałą pomocą od pozostałych 11 ławników. Również wyróżniający się jest Lee J. Cobb. Zadziwiający scenariusz od Reginalda Rosea, ze znakomitą reżyserią Sidneya Lumeta. Pełen niezapomnianych momentów, wspaniałych dialogów i rozwoju postaci; to jedno z największych dramatów sądowych, jakie ten recenzent kiedykolwiek widział.

Klasyczna historia, w której postacie naprawdę ożywają. Stopniowo ujawniające myśli, osobowości i uprzedzenia każdego mężczyzny, ’12 gniewnych ludzi’ naprawdę nie chodzi o rozwiązanie zbrodni, ale o siłę rozumowania, dyskusji i dialogu.

Skromny. To jest pierwsze wrażenie, jakie może mieć ktoś po przeczytaniu o co chodzi w tym filmie: 12 sędziów rozważa sprawę morderstwa, gdzie podejrzany podejrzany jest synem ofiary, 18-letnim chłopakiem. Muszą osiągnąć jednomyślny werdykt winny albo niewinny. Gdy to się zaczyna, wydaje się być dość jasne, i wszyscy wydają się pewni winy chłopaka, oprócz jednego mężczyzny. "Jak ktoś może mieć wątpliwości, kiedy tak wielu (w tym bardziej doświadczeni sędziowie) jest tak pewnych?". To, co następuje, to ekscytujący i starannie skonstruowany scenariusz bardziej szczegółowych obserwacji i dyskusji opartych na rozumowych argumentach, często zdezorientowanych wybuchami gniewu i niecierpliwości, gdy wydaje się, że solidne dowody ulegają bardziej przemyślanej i bezstronnej analizie. W końcu nie wszystko jest takie, jakie się wydaje - zwłaszcza w odniesieniu do *wszystkich* sędziów. Warto obejrzeć ponownie, ilekroć chcesz odkryć wszystkie ukryte wskazówki i detale w nim.

Dwunastu ławników zostaje wysłanych do sali narad po wysłuchaniu dowodów w procesie o morderstwo. To potencjalnie najgorętszy dzień roku, gdy ta grupa białych mężczyzn zajmuje swoje miejsca wokół stołu i czeka, aż przewodniczący Martin Balsam - tu postacie nie mają imion - wezwie ich do porządku. Wymagane jest pierwsze głosowanie - to oczywiste - oskarżony jest oczywiście winny - 11-1! Henry Fonda jest dysydentem. Co zobaczył, czego inni przeoczyli? Co nie widział, co inni zrozumieli? Co teraz następuje, to jeden z najlepiej napisanych i scharakteryzowanych, porywających dramatów, jakie kiedykolwiek wyprodukowało kino. Doskonałe występy od Lee J. Cobb, w szczególności, ale od wszystkich zaangażowanych, pozwalają napięciu pozytywnie wyskoczyć z ekranu na nas. Ta historia stopniowo uzupełnia nas szczegółami przestępstwa, zeznaniami świadków i, przynajmniej na początku, ilustruje jak pobieżnie wielu z tych mężczyzn traktuje tę sprawę. Chcą wrócić do domu na kolację, na mecz baseballowy, do swoich żon i dzieci. Fakt, że rozważają życie i śmierć osiemnastoletniego mężczyzny, wydaje się być poboczny wobec niedogodności, z jakimi się zmagają, lub wartości, jaką przypisują przetrwaniu tego mężczyzny. Oryginalny scenariusz Reginalda Rose'a przenosi nas przez całą gamę ludzkich uprzedzeń i nietolerancji, gdzie odnajdujemy wszystko od wiekizmu, rasizmu, szacunku po seksizm, które pojawiają się, gdy napięcie w ich dyskusjach rośnie, a prawdziwa natura tych postaci zaczyna się ukazywać. Tchórzostwo, asertywność, racjonalność - wszystko jest na wyciągnięcie ręki, gdy ci mężczyźni zaczynają z pozycją, której mogą nie skończyć. Dziewięćdziesiąt minut wydaje się zbyt krótkie - ale działa bardzo dobrze, rzadko zatrzymując się na oddech - ale jaki będzie ich werdykt? Duży ekran, jeśli możesz. Nie dlatego, że scenariusz (sala ławnicza) tego wymaga - ale w tym filmie jest tyle energii i życia, że to najlepszy sposób, aby to docenić silna obsada, która wkłada całe serce w swoje role - i to działa!

Bardzo dobrze zrobiony film z doskonałymi aktorami. Film rozgrywa się w sali sądowej, gdzie rozstrzyga się los oskarżonego. Głównym problemem jest nieefektywna i niekompetentna obrona, co wpływa na przebieg procesu sądowego. Dialogi są ważną częścią filmu, a napięcie między ławnikami stopniowo rośnie. Technicznie film jest skromny, ale Lumet wykorzystał kamerę i ujęcia, aby podkreślić uczucia więzienia i dyskomfortu. Aktorska gra jest znakomita, zwłaszcza Henry Fonda i Lee J. Cobb. Ogólnie rzecz biorąc, to doskonały film, który nie wymaga nieograniczonych środków finansowych, aby uzyskać doskonały rezultat.

Recenzia v poľštine