Okręt Das Boot

Podczas II wojny światowej niemiecki okręt podwodny U-96 (z Jürgenem Prochnowem jako kapitanem) opuszcza francuski port La Rochelle na wojenne przygody i nieszczęścia w północnym Atlantyku, gdy w końcu dostają zadanie przepłynięcia Cieśniny Gibraltarskiej. Mężczyźni doświadczają trudnego klaustrofobicznego życia na pokładzie okrętu podwodnego ze wszystkimi jego wzlotami i upadkami. Kto wróci żywy?

Film „Das Boot“ wyróżnia się jako mistrzowski epopeja kinematografii wojennej, nie tylko ze względu na ekscytujące sekwencje walki, ale także za dogłębne spojrzenie na człowieczy element wojny. Reżyseria Wolfganga Petersena ożywia klaustrofobiczny świat niemieckiej łodzi podwodnej U-Boot, wypełnionej mężczyznami, którzy są znacznie bardziej niż karykatury wroga często przedstawiane w filmach wojennych. Występ Jurgena Prochnowa jako kapitana jest szczególnie godny uwagi, przynosząc wyczuwalne poczucie przywództwa, ludzkości i ciężaru.

Pod wieloma względami przypominało mi to film 'Aces High' (1976). Przykład młodych, ledwie dojrzewających mężczyzn wysłanych na wojnę, która sprawdziłaby ich hart ducha do granic możliwości, gdy żyli każdego dnia, niebezpiecznie, tak jak przyszło. Tym razem ci młodzi mężczyźni są zamknięci w kilkuset tonach skrzypiącej metalowej łodzi podwodnej i mają za zadanie dokuczać konwojom alianckim podróżującym do i z Wielkiej Brytanii w czasie trwania II wojny światowej. Załogę prowadzi nieortodoksyjny kapitan (Jürgen Prochnow) i kombinacja podwodnej klaustrofobii i paranoi teraz połączona z o wiele bardziej skutecznymi taktykami obrony ze strony wroga sprawia, że atmosfera w ich spoconej i pociącej się puszce z rybami staje się coraz bardziej napięta. Film skutecznie przedstawia życie tych marynarzy podwodnych, którzy odnoszą sukcesy, ale stopniowo zdają sobie sprawę, że wojna nie idzie do końca ich drogą, stają też przed niebezpieczeństwami na coraz większej bazie. Fotografia jest fachowo dostarczana za pomocą naturalnego brudu wnętrza łodzi, częstych wrogich ataków oceanu i zawodzącej mechaniki ich domu, aby przedstawić nam coś, co naprawdę sprawia, że oglądanie jest niewygodne - nawet jeśli nie powinniśmy być 'po ich stronie' nawet na moment. Prochnow świetnie sprawuje się jako dowódca z celem, ale także z współczuciem dla swojej walczącej załogi i poczuciem przyzwoitości, które daje mu zbyt delikatny szacunek dla jego 'grubych świn' szefów w Berlinie. Dialog i jego dostarczenie na całą obsadę również potrafią stworzyć prawdziwe uczucie sytuacji życia i śmierci, gdy ci mężczyźni przechodzą od ryzyka stworzonego przez człowieka do równie zdradzieckich naturalnych. Erwin Leder prawdopodobnie wyróżnia się bardziej spośród obsady jako jego postać 'Johann' uosabia najpotężniej napięcia, pod którymi muszą przetrwać ci młodzi ludzie, ale ogólnie są to silne występy wokół od zespołu, który potężnie ilustruje kamaraderię i wzajemną zależność załogi ciągle żyjącej na krawędzi swoich nerwów. Jest niemal idealnie tempowany, z momentami wysokiego dramatu i momentami cichej refleksji, które Wolfgang Petersen stworzył w wciągającą opowieść o ludzkiej wytrzymałości, temperamentach i determinacji. Duży ekran, jeśli możesz, robi o wiele więcej sprawiedliwości całej estetyce tego dramatu, ale nawet na telewizji to uczciwe i porywające spojrzenie na wojnę.