Zakochany bez pamięci Eternal Sunshine of the Spotless Mind

Świeże i zaskakujące z doskonałym scenariuszem, dialogami i montażem. Obsada jest również fantastyczna.

Innowacyjna dramat/romans z Jimem Carreyem, Kate Winslet i wiele więcej. Mężczyzna (Jim Carrey) odkrywa, że jego dziewczyna (Kate Winslet) miała usuniętą pamięć o ich związku poprzez procedury medyczne innowacyjnej firmy. Postanawia również poddać się operacji, ale gdy technicy (Mark Ruffalo & Elijah Wood) wykonują procedurę, zmienia zdanie! Czy może uciec z nienaruszoną pamięcią i być może uratować związek? Tom Wilkinson gra lekarza, a Kirsten Dunst sekretarkę.

To był jeden z pierwszych filmów, których naprawdę pokochałem. Niektóre momenty są szczególnie piękne i doceniam ludzi, którzy włożyli trud w jego stworzenie. Dziękuję

„Wieczne światło umysłu“ to film, który wykorzystuje kruchość pamięci i ból miłości, aby pokazać desperackie kroki podjęte przez parę, która decyduje się rozstać. Po dwóch latach wspólnego życia introwertyk Joel Barrish (Jim Carey) i ekstrawertyk Clementine Kruczynski (Kate Winslet) podejmują skrajne środki, aby wymazać wszelkie wspomnienia o sobie nawzajem. Reżyser Michel Gondry i scenarzysta Charlie Kaufman stworzyli film, który ma stopniowo uwalniać zapomniane wydarzenia i emocje, gdy widzowie odkrywają, że film jest odtwarzany odwrotnie. Świadkami rozkładu miłości są wprowadzeni Patrick (Elijah Wood) i Stan (Mark Ruffalo). Zarówno Patrick, jak i Stan pracują dla Lacuna, prywatnej firmy medycznej z dość wątpliwymi praktykami dotyczącymi wymazywania pamięci. Wraz z Patrickiem i Stanem jest Mary (Kirsten Dunst), dziewczyna Stana, która również jest współpracowniczką i dołącza do nich, gdy mają za zadanie wymazać wszelkie wspomnienie o Clementine z umysłu Joela. Patrick jednak wykorzystuje informacje dostarczone Lacunie przez Joela i Clementine do manipulacji Clementine w próbie sprawienia, by się w niego zakochała. Następuje walka umysłów, aby spróbować ocalić ich związek po odkryciu, że wszystko nie było takie złe, jak pomyślała para. Jednak z każdą wywołaną pamięcią jest skazany koniec, który kończy się wymazaniem. Jedyną nadzieją jest ukrycie Clementine w wcześniejszej, niepowiązanej z nią pamięci w umyśle Joela, gdy Lacuna usuwa wszelkie ślady siebie nawzajem. Kulminacją filmu jest niespodzianka, która komplikuje jakiekolwiek późniejsze procedury usuwania pamięci.

To jest naprawdę dziwny film. Musiałem go obejrzeć około 3 lub 4 razy, zanim naprawdę go zrozumiałem. To dobry koncept, ale czasem trochę dezorientujący.

Kiedy nieśmiały „Joel” (Jim Carrey) spotyka niebieskowłosą „Clementine” (Kate Winslet), natychmiast się w nią zakochuje i rozpoczyna życie zmieniający romans. Sprawa jest taka, że wydaje mi się, że ona uważa go za nieco zbyt nudnego i dlatego postanawia, żeby został usunięty z jej pamięci! Gdy przegląda jej rzeczy, odkrywa kartę, która informuje, że go skasowała. Zniechęcony idzie do tego samego lekarza (Tom Wilkinson) i decyduje się na ten sam zabieg. Musi zebrać wszystkie ich pamiątki, aby móc zmapować jego mózg, a potem „Stan” (Mark Ruffalo) i jego wspólnik „Patrick” (Elijah Wood) mogą przyjść, gdy śpi, i dokonać pewnego zapięcia mózgu. Sprawa jest taka, że wydaje się, że ta para wprowadziła kilka zabezpieczeń w postaci ukrytych wspomnień, co prowadzi do tego, że obaj mają serię zabawnych przygód, gdy starają się pozostać krokiem przed procesem wymazywania, jednocześnie próbując pamiętać lub zdecydować, czy się lubią, czy chcą być razem w ogóle! To właśnie ten proces goniący się, który sprawia, że obaj zdają sobie sprawę, jaki byłby życie bez drugiego! Jest tam także zwrot akcji. Ale zadufany „Patrick” również polubił ją i zaczął używać wspomnień o „Joelu”, aby zakłócić jej uczucia. W międzyczasie jest sekretarka lekarza „Mary” (Kirsten Dunst), która również zdaje sobie sprawę, że ma swój udział w tej dość skomplikowanej grze w prawdę albo wyzwanie (powiedzieć prawdę)... Nigdy nie byłem prawdziwym fanem Carreya, ale tutaj jest w dobrej formie, dobrze współpracuje z Winslet w tej dziwacznej historii samotności i skrytości, która pozwala każdej z postaci na chwilę w słońcu. To kreatywnie skonstruowane dramat, który miesza chronologie i linie czasowe, aby trzymać nas w niepewności, co jest prawdziwe, co jest wyobrażone, a co to tylko życzenie, gdy śledzimy ich związek rozgrywający się poprzez wiele, szybko znikających, scen. Portret Carreya dobrze radzi sobie z frustracją i zamieszaniem, sprawiając, że zastanawiasz się, czy nie byłoby lepiej móc skompartmentalizować nasze myśli i wspomnienia, a następnie wygodnie je usunąć - losowo lub razem.

Wieczne światło czystego umysłu, ten ulubieniec kina niezależnego i wieczny filar filozoficznych dyskusji w pokoju na kolegium, to przykład niebezpieczeństwa mylenia gadżeciarstwa z głębokością; kinematograficzny odpowiednik wąsika hipstera - cały styl, żadna treść. Jego założenie - para kochanków, po rozstaniu, poddaje się zabiegowi medycznemu w celu wymazania wszelkich wspomnień o sobie nawzajem - mogło, w zdolnych rękach, prowadzić do przemożnego komentarza o pamięci, stracie i ludzkiej naturze. Ale pod niejasnym kierunkiem Michela Gondry'ego i zawsze bezużytecznym piórem Charliego Kaufmana (i pozornie pustym czaszka), film przechodzi w kinowy pałac luster: odbijający, afektowany i - co najbardziej potępiające - nieznośnie zadowolony z samego siebie. To jest rodzaj filmu, który myli swoją własną niespójność z głębokością emocjonalną, a swój własny rozrywany narracyjny z intelektualną wyrafinowaniem; bałagan, który jest głęboki jak włoska kostka makaronu.