Moonlight Moonlight

Niebieski jest najcieplejszym kolorem.

To trzecie segment tego, co jest najbardziej interesujące, ale poprzednie dwa są istotne dla zrozumienia sytuacji, w której młody 'Chiron' (Alex R. Hibbert, później skuteczny Ashton Sanders jako zaniepokojony nastolatek, a ostatecznie, w tym późniejszym punkcie, Trevante Rhodes) znajduje się. Na początku widzimy małego chłopca żyjącego w Miami z jego matką uzależnioną od cracku. Dorasta jako odrzucony i prześladowany w szkole, a jego poszukiwanie jakiegoś rodzaju stabilizacji i prowadzenia przez życie pochodzi głównie od jego kolegi 'Kevina', lokalnego dilera 'Juana' i jego hojnie usposobionej dziewczyny 'Teresy'. To właśnie te osoby kierują go na drogę - krętą i niewygodną drogę - do jego własnego odkrycia siebie i rozpoczęcia wiarę w siebie i swoją własną tożsamość. To dramat o dojrzewaniu, ale ostrożnie i delikatnie patrzy na życie młodego chłopca, który rozwija się w środowisku obojętności, zamieszania i nietolerancji. O chłopcu, który próbuje pogodzić się z własną tożsamością seksualną, przy minimalnym wsparciu rówieśników w tym skomplikowanym procesie dojrzewania. Jego pojęcie o przyzwoitości i integralności jest ciężko wystawiane na próbę przez całe życie, ale nigdy nie traci poczucia tego, co jest słuszne, a ostatnia pół godzina to tak poruszająca opowieść o męskości, jakiej prawdopodobnie nie zobaczysz na ekranie. Gra aktorska jest na najwyższym poziomie, podobnie jak mocno dostarczone, ale oszczędnie napisane dialogi. To nie jest festiwal niekończących się rozmów, ale prezentacja scenariuszy, które możemy oceniać, gdy 'Chiron' dorasta i dzielimy się jego wyborami życiowymi. To emocjonalne i angażujące, nie bez odrobiny humoru, aby rozjaśnić to czasami, a może nawet dostajemy początek historii miłosnej? Zdecydowanie warto obejrzeć kilka razy, powiedziałbym.