Upadek Falling Down

Po obejrzeniu tego filmu mogę powiedzieć, że mi się podobał, ale nie przesadnie. To nie jest naprawdę opowieść o miejskiej rzeczywistości, bardziej o codziennych irytacjach, na które nic nie robimy, a ten facet zamienia je w osobisty atak. Zaczyna się normalnie, utknięty w korku, piski i wiercenie w upalny dzień, jego klimatyzacja nie działa, okno jest rozbite. Zamiast tylko zrzucać to z uczuciem poniedziałkowego nastroju, po prostu porzuca swoje auto i idzie na spacer, na początku to właściciel sklepu z przesadnie drogimi napojami dostaje swój sklep trochę zniszczony, później broni się tylko w przypadku groźby przemocy 2 członków gangu. To jest moment, kiedy rzeczy zaczynają nagle stawać się dziwne, członkowie gangu przejeżdżają obok niego i jakoś go znajdują, (jestem Brytyjczykiem, ale myślę, że Los Angeles jest na to trochę za duże) potem strzelają z broni z auta z odległości 20 stóp i kompletnie go omijają, ale trafiają w każdego wokół niego, a potem natychmiast się rozbijają. Idzie do auta, bierze torbę z pistoletami i idzie strzelać do baru z hamburgerami, bo nie podają śniadań, które potem zmienia na lunch i tak dalej. Nie wiem, czy to miało pokazać jakiś rodzaj załamania psychicznego z powodu jego wcześniejszych wyborów życiowych, ale jego empatia po prostu znika. Na początku można było się utożsamiać z postacią, ale im więcej oglądasz, tym bardziej zaczynasz oddalać się od tego przekonania, aż uświadomisz sobie, że właśnie obejrzałeś film, w którym facet chodził i zabijał ludzi tylko z powodu złości na siebie za zniszczenie swojego życia rodzinnego. Pozostawia mnie zastanawiając, czy to był zamiar reżysera, czy szczęśliwy zbieg okoliczności, aby zmusić widza do takiego spojrzenia.

Ten film nie jest o głównym bohaterze, Williamie 'D-Fens' Fosterze. Robi szalone rzeczy i przypuszczam, że to jest to, czego niektórzy ludzie pamiętają, ale jeśli naprawdę obejrzysz film, zobaczysz, że ukazuje erozję społeczeństwa i 'normalnego faceta' w USA. Ludzie, którzy 'robią wszystko dobrze': zdobywają dyplom, wychodzą za mąż, mają dzieci, pracują dla korporacji. Czują się zdezillusionowani, oszukani obietnicą amerykańskiego snu. Podziały klasowe, rasizm, toksyczna męskość, chciwość korporacyjna, miejska degradacja, rozpad relacji międzyludzkich i płaskie, niechlujne hamburgery, które wcale nie przypominają tych na zdjęciu z menu. Wszystko to jest obecne w kronice Joela Schumachera z końca lat 80. i początku lat 90. Nawet bierność policji pod presją malejących budżetów. Jego była żona, która uniknęła kuli przed tym, zanim D-Fens stał się agresywny, jest niemal drwiniona za to, że jest nadwrażliwa, zamiast być nagradzana za swoją intuicję i instynkty ochronne. Jest wiele rzeczy, które możemy zobaczyć poprzez interakcje D-Fensa, ale także jego żonę i doskonały portret Prendergasta zagrany przez Roberta Duvala. W istocie, Upadek nie jest tak bardzo o D-Fensie jako jednostce, ale bardziej o społeczeństwie, które go ukształtowało i licznych innych podobnych do niego, którzy nie potrafią zmierzyć się z ciężarem systemowych niepowodzeń. To film, który pozostawia widzów z pytaniami zamiast odpowiedzi. Nawet dziesięciolecia później ludzie będą się rozpoznawać w postaciach, dzielnicach i sposobie, w jaki poruszają się w cieniu amerykańskiego snu.