Pierwszy człowiek First Man

Damien Chazelle już udowodnił, że jest jednym z najświeższych nowych reżyserów tego dziesięciolecia. Nawet po dostarczeniu mocnego filmu Whiplash i emocjonalnie niszczącego i pełnego uroku La La Land, nadal potrafi zaskoczyć fanów swoją pracą, powracając na srebrny ekran z wdziękiem. Łącząc każdy element swoich poprzednich filmów, które uczyniły go znanym nazwiskiem, Chazelle zadbał o to, aby widzowie poczuli każdą uncję mocy, którą włożył w swoje najnowsze reżyserskie dzieło. Co dziwne, jest to jego pierwsza próba w obszarze biograficznym, strefie, w której wielu szanowanych filmowców nie potrafiło uchwycić rzeczywistości chwili, którą próbują ożywić.

Naprawdę zachęcający film do historycznego wydarzenia. Muzyka i cisza świetnie się ze sobą komponują. Cieszę się, że reżyserzy i aktorzy nie zmarnowali wspaniałej historii. Chociaż zawsze uważam, że wygląd głównego aktora znacząco różni się od oryginalnego Neila, nie wpływa to na intensywne uczucia.

Za każdym razem, gdy ktoś jest na statku kosmicznym, interesowałem się _First Man_. To może naprawdę być pierwszy raz, kiedy nie znienawidziłem scen nakręconych ciągłym użyciem trzęsącej się kamery, co jest godne uwagi. Ale ogólnie rzecz biorąc _First Man_ nie był dla mnie, biografie często nie są, a _First Man_ to absolutnie biografia. Nie chodzi o NASA, ani o Wyścig kosmiczny, ani o lądowanie na księżycu, o astronautów, te rzeczy są obecne, ale chodzi o Armstronga. Wiem to, ponieważ jest to jedyna osoba, miejsce lub rzecz, do których uzyskujemy jakiekolwiek prawdziwe spojrzenie.

Estetycznie godny uznania, emocjonalnie płytki. Pierwszy człowiek to bardziej intymna dramat postaci niż grandiozne badanie miejsca człowieka w kosmosie, które bardziej koncentruje się na życiu domowym niż faktyczna podróż na księżyc, próbując udowodnić, że za wielkimi momentami historii kryją się osobiste demony i prywatne motywacje. Terrence Malick w _The Thin Red Line_ (1998) na przykład używa Bitwy o Guadalcanal jako tła, na którym toczy się cała gama zindywidualizowanych egzystencjalnych filozoficznych problemów Heideggera, podczas gdy Michael Mann w _Ali_ (2001) bardziej interesuje się prywatnymi walkami Alego poza ringiem niż jego publicznymi pojedynkami w nim. Jednakże, aby taki rodzaj opowieści działał, jedna rzecz jest niezbędna - emocjonalne połączenie. Publiczność musi w jakiś sposób troszczyć się o ludzi na ekranie, w przeciwnym razie ich introspekcyjne problemy prawdopodobnie będą wydawać się przeszkodą w większej historii. I to właśnie dzieje się w _First Man_ - w samym centrum filmu jest bezduszność, emocjonalna płytkość, którą nie można wypełnić wyjątkowymi osiągnięciami technicznymi i godną uznania sztuką. Film stara się świętować Projekt Gemini i Program Apollo, jednocześnie będąc studium postaci człowieka znanego ze swojej emocjonalnej powściągliwości. I choć osiąga pierwsze, Neil Armstrong (Ryan Gosling) w filmie jest tak stoicki i zamknięty, że jest praktycznie odcięty od reszty ludzkości.