Borderlands Borderlands

Nigdy nie grałem w grę, ale film mi się podobał. Słyszałem o grze wideo, na której oparty jest film 'Borderlands', ale moja wiedza na ten temat nie sięga dalej niż ta jedna i jedyna informacja. Nic więcej o niej nie wiedziałem, więc nie mogę się wypowiedzieć, jak dobrze dostosowuje się do gry. Jako film jednak czerpałem z niego wymaganą przyjemność. Oczywiście historia mogłaby być większa, ale to, co zostało wyprodukowane, sprawiło, że oglądałem cały czas - to film, który da się obejrzeć. Podobał mi się obszar i postacie, wszystkich uważałem za odpowiednio interesujące. Cate Blanchett świetnie się bawi w głównej roli, Kevin Hart jest może trochę niedostatecznie wykorzystany, ale satysfakcjonujący, podczas gdy Ariana Greenblatt imponuje. Jack Black sprawiał mi największą przyjemność, przyznaję, że to żadne zaskoczenie, biorąc pod uwagę, że jestem fanem tego aktora. Powiem, że jego postać jest przeciwieństwem Harta jako Rolanda, uważam, że twórcy powinni go mniej wykorzystywać - dostaje zbyt dużo czasu ekranowego jak na postać poboczną. Jednak, jako że Black użycza głosu Claptrapowi, nie mogę powiedzieć, że nie podobało mi się patrzenie na niego.

Po 10 minutach irytuje mnie już gra aktorska. Dlaczego wszyscy się śmieją jakby to był żart, kompletnie nie pasuje do tła ani nastroju sceny. Jak film z tak złożoną i wymyślną scenografią, kostiumami i tłem może mieć tak nudne, łatwo zapominane postacie z tak nudną fabułą? Przypuszczam, że to nie wina filmu, ponieważ podąża za historią gry wideo? Ale to pozostaje prawdą. Myślę, że jest zbyt wiele postaci i za mało czasu na zgłębienie każdej postaci. Mogliby po prostu wybrać jedną lub dwie postacie do tego filmu, a potem dodać trochę więcej w następnym sequelu.

No dalej, to nie je takie złe! Prawdą jest, że przez swoje sto minut nie ma w nim ani jednej oryginalnej myśli i wygląda jak bardzo ubogi krewny gry wideo, ale jego klimat spotkania „Mad Maxa” z „Buckiem Rogersem” mnie całkiem zainteresował. Chodzi o „Lilith” (Cate Blanchett), która jest znaną łowczynią nagród, którą bogaty „Atlas” (Edgar Ramirez) zleca odnalezienie swojej porwanej córki „Tiny” (Ariana Greenblatt). Problem w tym, że już została uratowana przez „Rolanda” (Kevin Hart) i nie spieszy jej się z powrotem do ramion taty. Starając się ją namierzyć, „Lilith” napotyka prawdziwą gwiazdę filmu - robota „Claptrap”, sarkastyczną stertę złomu, która postanawia pomóc, niezależnie od tego, czy się jej to podoba, czy nie, więc ruszają na polowanie na dziecko. Tak - wszystko przebiega dokładnie tak, jak byś się spodziewał, za wyjątkiem zupełnie zaskakującego wkładu Jamie Lee Curtis (i jej czerwonych okularów), która wydaje się, że dobrze się bawi na planie, ale jak Blanchett, jest kompletnie nie na miejscu w banalnych dialogach i scenach walki, które cały projekt oddają w ręce twórców CGI. To w ogóle nic specjalnego ani zapadającego w pamięć, po prostu przewidywalna akcyjna przedsięwzięcie, które przenosi „Robot Wars” na pustynię, ale jeśli celujesz nisko i przyjmiesz to w duchu, w jakim jasno jest to zamierzone, to jest to całkiem do oglądania letnie przygoda.

Mam tylko jedno pytanie, w jakim świecie żyje Hollywood, żeby wierzyć, że to w jakikolwiek sposób będzie sukcesem. Ile mieliśmy strajków pisarzy dla lepszej zapłaty, a to jest wynik dla osób, które ich wspierają?