Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a Fantastic Beasts: The Secrets of Dumbledore

Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a są znaczną poprawą w porównaniu z poprzednikami, co dowodzi, że Steve Kloves naprawdę potrafi zdziałać cuda - J. K. Rowling wciąż ma wiele do nauczenia się. Całkowite przesunięcie głównego skupienia franczyzy na miłość między Albus Dumbledore'em a Gellertem Grindelwaldem, a także na eksplorację imperfekcji pierwszego i tragicznej, złożonej przeszłości jego rodziny, sprawia, że zyskuje ona emocjonalnie silny, autentycznie fascynujący komponent narracyjny. Doskonałe występy Jude'a Lawa i Madsa Mikkelsena znacznie przyczyniają się do tego. Szkoda, że pierwsza połowa cierpi z powodu ciągłych modyfikacji sagi, zabierając wcześniej istotne postacie w nieistotne przygody poboczne i naprawiając punkty fabularne ustalone w wcześniejszych częściach, poważnie podważając poprzednie filmy i negatywnie wpływając na tempo tego. Statek już nie tonie, ale szkody mogą być zbyt duże, by kontynuować żeglowanie...

Wygląda na to, że Tajemnice Dumbledore'a spędzają więcej czasu na pozwolenie postaciom paplać i stanowczo wpatrywać się przez okna niż na dostarczanie wartościowej akcji czarodziejskiej, którą ludzie chcą zobaczyć w filmach tego typu.

Znów przeciętne. 'Fantastyczne zwierzęta: Tajemnice Dumbledore'a' nie są gorsze od dwóch filmów, które poprzedzają, co jest przynajmniej niewielkim plusem. Postawiłbym go nawet nad pierwszym, ale tuż pod drugim, choć rozdzielam włos na czworo. Po prostu czuję, że wszystkim trzem brakuje tego niewielkiego dodatkowego czegoś, ale nie jestem pewien, co dokładnie.

Chcemy tylko historię. Wszystko to sprawiało wrażenie, że cały film to była fabuła wypełniacza bez treści. Być może JK chciała, żeby to była trylogia, a WB chciało więcej, więc wypełnili to mnóstwem niczym trilogią Hobbita lub Mandalorian.