Młody Frankenstein Young Frankenstein

Młody Frankenstein jest reżyserowany przez Mela Brooksa, który również współprowadzi scenariusz z Genem Wilderem. W rolach głównych występują Wilder, Marty Feldman, Peter Boyle, Teri Garr i Madeline Kahn. Muzykę skomponował John Morris, a zdjęcia wykonał Gerald Hirschfeld. Nakręcony w czarno-białej kolorystyce film Brooksa to czuła parodia filmów Frankenstein, które powstały w Universal Studios w latach 30. XX wieku. Jesteś albo fanem Mela Brooksa, albo nie, nie wydaje się, że istnieje jakaś środkowa droga. Nawet jego najbardziej oddani fani przyznają, że nie wszystkie jego produkcje przyniosły zyski, ale gdy był w 1974 roku na fali (wydano również Blazing Saddles), uzasadnione jest, że ci fani uznają go za mistrza parodii. Choć dzisiaj jest trochę łagodny, Młody Frankenstein nadal jest obrazem wysokiej komedii i klinicznego wykonania rzemiosła filmowego. Wszystko działa, od aktorskich występów, przez gagi, które są wizualnymi i dźwiękowymi przysmakami, po projekt sceny zamku Frankenstein. Ma również gładką fabułę, to nie jest chaos pomysłów z tych klasycznych uniwersalnych potworów, ma własny obrót akcji i wstawia swoje własne niezapomniane sceny (Puttin' on the Ritzzzzzzzz, Oh my!). Na pewno jest to z tamtych czasów, ale nadal świetna rozrywka dla fanów Mela Brooksa. 8/10

Kiedy miałem okazję ponownie obejrzeć ten film po dekadach, dzięki hołdowi dla Cloris Leachman, nie mogłem się oprzeć, chociaż czułem ryzyko znanego problemu: że program lub film może mi się nie podobać jako dorosłemu tak bardzo jak kiedyś jako młody człowiek. Nie musiałem się jednak martwić. To nie jest materiał na Mensę, ale to dobry przykład tego, co Mel Brooks robił najlepiej, parodiowanie gatunków filmowych lub innych kiczowatych elementów kinematografii.

Najlepiej zacząć od tego, że uwielbiam pisanie Mela Brooksa, ale nie znoszę stylu aktorskiego Gene'a Wildera - dlatego moje opinie na ten temat są dość mieszane. To parodia - i James Whale powinien być wymieniony w napisach dużymi literami, podobnie jak Glenn Miller i wielu innych, którzy niechcący przyczynili się do wspaniale tempowanego scenariusza, który rzadko wstrzymuje oddech. Wilder - wnuk sławnego, szalonego naukowca - postanawia odwiedzić Transylwanię, gdzie przypadkiem natrafia na formułę, która może przywrócić zmarłych do życia. Moim zdaniem pochwały aktorskie należą do Marty'ego Feldmana, który jest świetny jako poplecznik „Igor“, próbujący z desperacją pokrzyżować nadmiernie teatralne popisy gwiazdy - która wydaje się grać każdą rolę w taki sam, przerysowany sposób, z dużymi oczami i głośnymi, wielkimi gestami, które uważam za mało zabawne. W połączeniu z Brooksem, są jednak w świetnej formie pisarskiej i jako parodie ustawiają cały gatunek - czasem otwarcie, a czasem subtelnie, ale niezależnie od tego - kiedy słuchasz dialogu, nie możesz się powstrzymać od śmiechu. Moim zdaniem mogłoby to obejść się bez mniej irytującej gwiazdy - ale pisanie dobrze przetrwało próbę czasu i nadal jest bardzo warte obejrzenia.

Jeden z wielkich filmów komediowych lat 70. Mel Brooks to jedno z tych nazwisk w komedii filmowej, które jeszcze nie zgłębiłem, a które znam bardziej z jego sławy niż z oglądania jego dzieł. Postanowiłem to trochę zmienić, oglądając ten satyryczny film, który reżyserował, i w którym wnuk znanego niemieckiego lekarza i szlachcica dr Frankenstein po latach zaprzeczania swojemu imieniu i jakiejkolwiek asociacji ze swoim dziadkiem jest wezwany na zamek rodziny po... co? W rzeczywistości scenariusz źle wyjaśnia to decyzję, ale dla filmu ważne jest, że wraca i właśnie to zrobi. Tam nawiązuje kontakt z lokalną społecznością i postanawia zgłębić eksperymenty swojego dziadka dotyczące ożywienia ludzkich ciał. Jak już z tych linii wynika, scenariusz nie jest mocną stroną tego filmu, z słabą historią i wieloma problemami z brakiem logiki. Film potrzebuje, aby postacie podejmowały pewne decyzje, a one je podejmują nie martwiąc się o to, czy jest to logiczne i zrozumiałe zachowanie. Oczywiście, będąc komedią, nie ma to znaczenia, a nonsens dodaje również do żartu filmu, ale są chwile, gdzie tę logikę mi brakowało. Reżyseria Brooksa jest inspirująca i dobrze wykonana. Na poziomie technicznym wyróżnia się czarno-biała kinematografia, wyraźnie zaprojektowana, aby naśladować wizualny aspekt wielkich filmów Frankenstein z lat 30. z Borisem Karloffem. Praca oświetleniowa również zasługuje na pozytywną uwagę, podobnie jak projekt scenografii, kostiumów i rekwizytów. Dialogi, czasem improwizowane, działają cudownie, a żarty są doskonałe, nawet te trochę bardziej niegrzeczne. Jeśli chodzi o obsadę, największym wyróżnieniem jest zainspirowana rola Genea Wildera, w jednej z najbardziej pamiętnych ról komediowych, jakie nam pozostawił. Zawsze będziemy go pamiętać jako Williama Wonki, to pewne, ale ten film nie ustępuje mu wiele i zasługuje na wyróżnienie w filmografii aktora. Obok niego mamy także Martina Feldmana, w jego najbardziej ikonicznej roli i w niesamowitym wykonaniu. Peter Boyle i Cloris Leachman również zasługują na pochwałę.