Skarbiec The Trust

O zaufaniu dowcipnisowi do ryzykownej pracy. Było o wiele lepiej, niż się spodziewałem, ale koniec zepsuł moje przyjęcie. Był to właściwy moment, kiedy to zobaczyłem, ponieważ od dawna nie oglądałem filmów o napadach. Mimo że nie była to typowa tematyka napadu, jakoś mi się to podobało, zwłaszcza pierwsze dwie akty. Chodzi o dwóch policjantów, którzy tak naprawdę należą do oddziału policji, ale z innej dywizji. Kiedy odkryją ogromne nielegalne pieniądze należące do gang kartelu po przejrzeniu akt policyjnych, planują je ukraść i na zawsze zniknąć. Ale jak wskazuje tytuł, brakuje im zaufania. W trzecim akcie tempo gwałtownie wzrasta i przynosi zwrot akcji przed napisami końcowymi. Dwie wspaniałe główne postacie z porządną historią, ale nie jestem pewien co do obsady. Trochę poczułem, że między nimi jest ogromna różnica wieku, jakby stary człowiek łączył się z nastolatkiem. Oczywiście najgorsza chemia, ale o to chodzi, jeśli dobrze rozumiesz tytuł. Obie postacie były zupełnie przeciwstawne, jedna była bardzo pewna siebie, ale dowcipna, a drugi facet był beznadziejny, ale poważny we wszystkim. Dokładnie jak wilk i owca planujący obrabować rolnika. Kiedy było dobrze, jak powiedziałem, zakończenie zepsuło ogólny produkt. Poza tym, to jest w porządku film. 5/10

Pierwsza połowa ma jedno albo dwa śmieszne momenty, a druga połowa jedno albo dwa chwile prawdziwego napięcia, i to tyle. Bardzo stonowany film, który zdobył zarówno Elija Wooda, jak i Nic Cage'a. Gdyby był tam tylko jeden z nich (szczególnie gdyby to był Cage), może bym się spodziewał czegoś takiego, ale byłem zaskoczony obecnością obu. Oczywiście, nadal dostaje szału, ale nie aż tak dużo, jak... się wydarzyło.

Nicolas Cage („Stone“) i Elijah Wood („Waters“) całkiem dobrze współpracują w dość przyjemnej i dziwacznej historii kryminalnej. Oboje to policjanci z komory dowodów w Las Vegas, których kariera nie zmierza szybko do przodu. Dopóki pierwszy nie zauważy ciekawego dowodu kaucji, który skłania ich do rozpoczęcia dochodzenia w to, co może być ukryte na najbardziej niewinnym miejscu. Wyposażeni w kilka zaskakujących informacji, postanawiają dowiedzieć się, co tak naprawdę znajduje się w dawnej tajnej skrytce. Ich naprawdę dosyć naukowe sztuczki są ogromnie wspomagane przez kilka porządnych, błyskotliwych, dowcipnych wymian między nimi, a cała fabuła pozostaje nieprzewidywalna aż do zakończenia, co sprawia, że warto to ostatecznie obejrzeć. Tak, to jest jedna z jego wad. Zajmuje zbyt długo, zanim nabierze tempa, a czasami wywołuje westchnienie „do przodu z tym”. Niestety, także zakończenie jest dość pośpieszne - co jest szkoda, ponieważ w dobrej formie Cage w szczególności, ale również Wood - nie mają naprawdę szansy na zabawne zakończenie, jakie zasługiwało. Mija dziewięćdziesiąt minut bezproblemowo wystarczająco, ale wątpię, czy później sobie o tym przypomnicie.