Neon Demon The Neon Demon

Louisa mówi: Co ja właśnie oglądałam? Nie dla nie wtajemniczonych ani tych z słabym żołądkiem, ulubiony reżyser surrealistyczny Nicolas Winding Refn powraca z lustrzany, krwawy, sadystyczny i przerażająco piękny "The Neon Demon." Ten film stawia śmiały krok wobec płytkości Hollywoodu i przemysłu mody w najbardziej brutalny, brutalny, krwawy i przerażający sposób. Siłą filmu są jego zapierające dech w piersiach wizualizacje. Refn ponownie ustanawia się jako prawdziwy auteur na szczycie łańcucha pokarmowego wizjonerskiego. Nawet jeśli jesteś jednym z wielu, którzy uważają go za zarozumiałego i pretensjonalnego, nie da się zaprzeczyć, że niewielu ma takie mistrzostwo rzemiosła sztuk wizualnych jak on. Ten film należy do muzeum sztuki współczesnej.

Nie przewiduję, że _The Neon Demon_ stanie się moim ulubionym filmem wszech czasów, ale z czysto estetycznego punktu widzenia, może to być najlepszy film, jaki kiedykolwiek widziałem.

To już nie jest świat konkurencji, ale zazdrości! Zaczęło się bardzo dobrze, a w połowie kompletnie się pogubiło. Na początku wyglądało to jak normalny film, a potem myślę, że nawet scenarzysta nie wiedział, co miałoby się wydarzyć, po prostu improwizował z tym, co miał. Pisownia była totalnie poplątana. Kiedy mieli świetne postacie, w końcu nic z tego nie wyszło. Nie jestem fanem tego reżysera, a wszystkie jego filmy są przeciętne, ale ten jest najgorszy spośród nich.

Niesamowite aż do kulminacyjnego momentu. Zaczyna się głęboką analizą narcyzmu i jego rozwoju, przerażeniami kultury mody, aby ostatecznie przekształcić się w typowy dreszczowiec detektywistyczny. Wyłącz to, gdy zostanie 30 minut, i będzie to twój film roku.

Szczerze mówiąc, nie wiem, czy ten film polubiłem czy znienawidziłem. Opisałbym go jako piękny i emocjonalny, co pasuje do mojego opisu dzieła sztuki. Chyba czas na kolejne obejrzenie...