Randka z królową A Royal Night Out

Szczęśliwy dzień V-E!

Smak wolności w filmie, który jest prawie całkowicie fikcyjny. Każdy wie, nawet ci, którzy żyją w republikach, że życie osoby należącej do rodziny królewskiej nie jest normalne. Dla członka rodziny królewskiej całe jego życie jest kierowane przez jego zobowiązanie do obowiązku, który go łączy z jego ludźmi. Mówienie, że wielka władza niesie wielką odpowiedzialność, ma zapach kiepskiego kliśej, ale idealnie się sprawdza. Bycie nastolatkiem w rodzinie królewskiej może być naprawdę wyczerpujące, bo nigdy nie dostajesz całkowitej wolności. Mogę powiedzieć, że znam to z doświadczenia, chociaż żyję w kraju, który niestety przyjął reżim republikański sto lat temu. Film to fikcja stworzona do zbadania pragnienia wolności dwóch nastoletnich dziewcząt. Akcja rozgrywa się w dniu zakończenia II wojny światowej w europejskim teatrze i pokazuje nam euforię, która ogarnęła Londyn tej nocy. Wśród ludzi, nierozpoznawalni i dobrze wspierani, były dwie córki króla Jerzego VI, księżniczka Małgorzata i jej siostra Elżbieta, przyszła królowa Zjednoczonego Królestwa, królowa, którą niedawno godnie uczciliśmy na jej pogrzebie. Tego wieczoru księżniczki bawiły się swobodniej niż zwykle, ale bez incydentów. To, co pokazuje nam film, jest przeciwieństwem: obie księżniczki wpakują się w kłopoty. Film jest niezwykle zabawny i gwarantuje dobrą komedię, w stylu rodzinnej, przyjemną do oglądania jako rodzina. Nie jest doskonały, ma kilka problemów, a uważny obserwator zauważy kilka błędów, takich jak fakt, że żaden żołnierz nie odmawia salutu bez czapki lub bivouacu, a suknie księżniczek są zupełnie niezgodne z tym, co mogłyby mieć na sobie. Jednak reszta działa, film rozwija się przyjemnie, a reżyser odwalił dobrą robotę. Obsada zawiera kilka znanych nazwisk, które ogólnie dobrze sobie radzą. Jednak to interpretacje obu księżniczek nadają sile i pięknu filmu. Sarah Gadon jest piękna, ma przyjemne podobieństwo do prawdziwej Izabeli i wykonała doskonałą pracę, która dobrze harmonizuje jej poczucie obowiązku (przekładane w sposób, w jaki nigdy nie przestaje szukać swojej siostry, w pełni świadoma powagi sytuacji) z jej młodością, brakiem wolności i pragnieniem intensywnego życia. Ale to Bel Powley naprawdę nas oczarowuje i wciąga, dzięki autentycznemu, spontanicznemu i bezczelnemu sposobowi, w jaki się zachowuje. Jest wspaniała i robi pracę, która wykracza poza jej młody wiek i jest naprawdę wspaniała. Jack Reynor został stworzony jako przeciwwaga tak wielkiemu nastrojowi pro-monarchicznemu poprzez pogardliwy sposób, w jaki mówi i wyraża się, gdy tematem jest angielski król lub jego rodzina. Rozumiem pomysł, ale nie byłem naprawdę przekonany. Rupert Everett i Emily Watson, bardzo mało wykorzystani, mają jeszcze mniej do roboty, niż wyglądają zaniepokojeni. Na poziomie technicznym film stawia niemal wszystko na odtworzenie historycznego okresu, zadanie, w którym miał sukcesy i porażki. Jak już powiedziałem, to poprzez detale możemy zauważyć wady, takie jak błąd w wyborze mundurów służących pałacu, użycie maszyny biletowej, która wówczas nie istniała i inne. To drobne problemy, jednakże. Ogólnie film udaje się odtworzyć otoczenie i sceny z 1945 roku. Kinematografia, mgliste i nocne sceny również bardzo pomogły w tworzeniu atmosfery. Ścieżka dźwiękowa zawiera serię piosenek oraz hitów jazzowych i swingowych, które naprawdę mogą nas oczarować.