Sto kroków I cento passi

To ma dość przemożną podtekstową wiadomość o współpracy i zgodzie, ponieważ opowiada prawdziwą historię młodego buntownika Peppino Impastato (Luigi Lo Cascio). Mieszka na Sycylii opanowanej przez mafię w rodzinie prowadzonej przez jego zgadzającego się ojca Luigiego (Luigi Maria Burruano). Nie chodzi o to, że jego tata jest tchórzliwy, wręcz przeciwnie, ale ma żonę (Lucia Sardo) i innego syna, Giovanniego (Paolo Briguglia), więc nieustannie zdaje sobie sprawę, że jakakolwiek opór wobec ustalonego porządku mógłby być niebezpieczny. Peppino ma całą werwę i nieodpowiedzialność swojego wieku i wraz z kilkoma przyjaciółmi zakłada lokalną stację radiową, która miesza współczesną muzykę rockową z klasycznym rockiem i nieco bezpośrednimi wywodami na temat lokalnego "dona" - porównując go do legendarnego wodza Sioux Sitting Bulla, który panuje nad plemieniem pełnym użytkowników narkotyków i łachudrów. To nie jest organizacja z bronią. Nie musi być. Osiąga swój cel poprzez połączenie podejść z kijem i marchewką. Jeśli ludność współpracuje, życie może być dobre, ale jeśli odstąpią od arbitralnej kontroli "Tano" (Tony Sperandeo), mogą się znaleźć w głównej roli we własnej wersji filmu Bustera Keatona. Cascio prezentuje się tu bardzo dobrze, oferując nam dość przekonującą prezentację młodego człowieka, który naprawdę wierzył, że jego protesty na antenie mogą przynieść dobro oraz gdy jego rodzina ostrzega go przed ryzykiem - dla nich i dla niego - to wydaje się go to tylko jeszcze bardziej umacniać. Konkluzja to historia; smutna i przygnębiająca historia, która całkiem dobrze ilustruje zakres kolaboracji, jaka istniała między władzami a "władzami" oraz łatwość, z jaką pozbywano się niewygodnego życia. Briguglia również wnosi swoje dobre wkłady, podobnie jak Sardo jako jego silna, ale coraz bardziej ostrożna matka, podczas gdy scenariusz oferuje nam żywe podstawy dla postaci, które łączyły pasję z przewidywaniem w zabawny i angażujący sposób. Produkcja wygląda dobrze i warto obejrzeć.