Motyl Still Alice Still Alice

'Still Alice' to film, który może poszczycić się znakomitym występem Julianne Moore. Opowiada historię profesorki lingwistyki na uniwersytecie (Moore), której diagnozowana jest rzadka forma choroby Alzheimera. Reżyseria Richarda Glatzera może być postrzegana jako równoległa do jego własnego życia i osobistej walki, gdy żył z chorobą ALS. 'Still Alice' jest pełen emocjonalnych ujęć, gdy postacie okazują troskę i wsparcie Moore w jej próbach kontynuowania równoważenia kariery i życia rodzinnego z chorobą. Julianne Moore jest doskonała jako główna postać. Doskonale odzwierciedla swoją walkę z chorobą z tak dużą wewnętrzną siłą i godnością. Moore jest wspierana solidną obsadą, taką jak Alec Baldwin i Kristen Stewart, ale zostaje przyćmiona przez jej genialny występ. Ogólnie rzecz biorąc, 'Still Alice' to bardzo dobry film. To bardzo wzruszająca historia o radzeniu sobie z taką chorobą zmieniającą życie i niszczącą. Jednakże wydaje się, że jest niezapomniany głównie dzięki niesamowitemu aktorstwu Julianne Moore.

W wieku pięćdziesięciu lat słynna amerykańska lingwistka „Alice” (Julianne Moore) jest na szczycie swojej kariery i cieszy się życiem małżeńskim z trójką dorosłych dzieci i wnukiem. Następnie zaczyna zauważać, że staje się nieco zapominalna. Te chwile, kiedy wchodzisz po schodach, a potem zapominasz, dlaczego w ogóle tam poszedłeś, zaczynają stawać się coraz częstsze. Nie może przypomnieć sobie słów do swoich wykładów i prezentacji, ba, czasem nawet nie może sobie przypomnieć tematu, o którym powinna mówić. To nie są całkowite czarne momenty pamięci, ale niepokoją ją na tyle, że idzie do lekarza, który potwierdza, że cierpi na wczesne stadium Alzheimera. Jej mąż (Alec Baldwin) i dzieci otaczają ją, robią, co mogą, ale ostatecznie to niepokojące dezorganizowanie życia, które Moore tu dość wzruszająco przedstawia, kiedy choroba postaci pogarsza się i jej wpływ na rodzinę rezonuje dość głęboko. Same dzieci okazują się bardzo przydatne w przedstawieniu różnych reakcji na chorobę, z niezależną córką „Lydią” (Kristen Stewart), która już ma burzliwy związek z matką, jako jednym z potężnych testów reakcji oferowanych przez autora Richarda Glatzera, gdy przychodzą do porozumienia z sytuacją. Istnieje szczególnie skuteczna scena, gdzie w zasadzie tworzy ukryte wyjście, czy strategię ucieczki, dla samej siebie, co ilustruje, jak trudne jest to dla kogoś, kto zawsze polegał na swoich zdolnościach umysłowych, stopniowo erodowanych do momentu, w którym rozum staje się czymś zamazanym i skomplikowanym. Trochę flirtuje z sentymentalnością, ale w większości jest to zadumane, lekko obserwacyjne dramat, który porusza całkiem sporo pytań dotyczących naszej własnej śmiertelności.