Mechanik: Prawo zemsty The Mechanic

Kiedy Jason Statham jest dobry, jest bardzo dobry. W tym filmie uważam, że jest bardzo dobry jako cichy, zabójczy płatny zabójca. To jest prosty zabójca/akcja/thriller. Historia nie jest niczym nowym, ale jest to dobrze działająca historia, która jest ładnie wykonana.

Mechanik nie jest w stanie naprawić swojego mechanicznie banalnego fabuły. „Amat Victoria Curran - Zwycięstwo kocha przygotowanie.” Zapowiadające słowa wytłoczone na lśniącej lufie potężnego pistoletu Sutherlanda. Eufemizm pomijając, West prezentuje remake akcyjnego thrillera z Bronsonem w roli głównej, który przypadkowo nie zawiera napraw pojazdów. To dlatego, że dla tych z was, którzy nie są poddani organizacjom przestępczym (mam nadzieję, że wszyscy...), „mechanik” to slang oznaczający płatnego zabójcę. Pomimo tego, że Statham jest łysy i potrafi przykleić fałszywy tatuaż z kodem kreskowym na tej błyszczącej czaszce dla „popaśnej zabawy!”, niestety West nie był w stanie nazwać filmu „Zabójca”. I tak, chwycił klucz francuski i przeszedł do obszaru remaku. O co chodzi, to jedno z bardziej znośnych dzieł Westa z ostatniej dekady. „Mechanik” Arthur Bishop dostaje zadanie zabicia swojego mentora, po czym bierze jego kłopotliwego syna na szkolenie jako gest dobrej woli. Naturalnie, Statham morduje mężczyzn na swojej drodze każdym przedmiotem, na który jego oczy zwracają uwagę, zwłaszcza uchwytem walizki w tym przypadku. Jest niezgrabnie zmontowany, natychmiast zapomniany i rzadko skupia się na specjalizacji w „robieniu zleceń wyglądających jak wypadki”. Narracja ekspozycyjna przez cały czas, jeden lub dwa zwroty akcji, które nie utrzymują żadnej energii kinetycznej i niewiarygodne marnotrawienie Sutherlanda. Nie wspominając o tym, że kolejny „mechanik” ma słabość do młodych chłopców i małych psów. Te dwie rzeczy się po prostu nie łączą. Co ciekawe, film działa, gdy zagłębia się w życie samotnego syna McKenny, Steve'a, zagrany przez tajemniczego, niedocenianego i konsekwentnego Fostera. Nieodpowiedzialna jednostka ulegająca nielegalnym substancjom i wulgarnemu stylowi życia, by stłumić swoje zaniedbane wychowanie. Przechodzi katarsisową zemstę, by ukoić duszę. Jego wewnętrzne cierpienie sprawia, że jego postać staje się elementem ludzkim w tym, co w przeciwnym razie jest mechanicznym thrillerem akcyjnym, pełnym eksplozji i szybkich strzałów. To walka o profesjonalizm między doświadczonym Arthurem a niedoświadczonym Stevem, co tworzy zaskakująco dobrze wykonany pojedynek inteligencji. Same zabójstwa były proste, chociaż nieco mało pomysłowe, ale realistyczne. Kilka wątpliwych momentów, w tym zdezorientowany mężczyzna spoglądający na najmniejsze nakrętki (uspokój swoje myśli...), które wypadły z kratki, ale nic zbyt szalonego. Wykorzystanie legendarnego utworu Schuberta Trio No. 2 in E-flat Major było rewelacyjne, muszę przyznać. Mówiąc to, Mechanik to standardowa sprawa Stathama. Napędzany sensacyjnym występem wspierającym, ale utrudniony przez banalną fabułę. Funkcjonalny, ale natychmiast zapomniany.