Otchłań The Abyss

Cameron's Marvellous Close Encounters Of The Sea Kind. Specjalna edycja. Głębinowa załoga naftowa jest wezwana przez wojsko, aby zbadać wydarzenia, które doprowadziły do katastrofy amerykańskiej łodzi podwodnej w otchłani. Kiedy załoga i ich gorący, głowaty pasażerowie z marynarki wojennej schodzą coraz głębiej, wydaje się, że tam nie są sami. Otchłań jest wadliwym filmem, gdy jest poddany mikroskopowi, nawet z uwzględnieniem ponownie wstawionego (i o wiele lepszego) zakończenia, które James Cameron został zmuszony wyciąć przez idiotycznych wykonawców studia. Najbardziej rażącym błędem jest to, że Otchłań, po 2 godzinach porywającego kina, nie może do końca zamknąć tematu jako głęboki film z przesłaniem dla współczesnej ery. Co nie podlega wątpliwości podczas powtórnych odwiedzin do dzieła, to że jest czasami spektakularny, innym razem radośnie ambitny, obie te rzeczy łączą się w jednym wielkim głośno hukającym blockbusterze z mózgiem. James Cameron nigdy nie może być oskarżony o to, że nie stara się zabawić tłumów, a tutaj, z jeszcze większym zastanowieniem na poziomie humanistycznym, to byśmy rozmawiali o arcydziele. Tworzenie filmu jest warte samego filmu, napięty i zły plan zdjęciowy z wieloma problemami, o których cię nie będę nudzić, ponieważ można je znaleźć jednym kliknięciem myszą. Ale Cameron ciężko ciśnie, bo chce zadowolić i olśnić, i robi to, każdy dolar i kropla potu jest tam na ekranie do zobaczenia. Główni aktorzy wykonują świetną pracę, Ed Harris i Mary Elizabeth Mastrantonio nadają filmowi jego centryfugalne serce emocjonalne jako walczący Brighamowie, podczas gdy ulubieniec Camerona Michael Biehn robi ładną linię w Gung-Ho szalonym dekompresji! Aspekty techniczne oślepiają, efekty wizualne słusznie zdobyły Oscara w tej kategorii, a zarówno kinematografia (Mikael Salomon), jak i projekt artystyczny (Dilley/Kuljian) są warte ceny za wypożyczenie same. Prawdą jest, że Otchłań jest połączeniem Bliskich spotkań trzeciego stopnia i Dnia, w którym Ziemia stanęła, ale naprawdę osobiście nie widzę w tym nic złego! Jako spektakl nagradza cierpliwych w nadmiarze, jako głęboko poruszający obraz spada trochę krótko, ale nawet wtedy mniej niż 100% obrazu Camerona to nadal jedna piekielnie dobra jazda. 8,5/10

Fantastyczny film zrujnowany krótkowzrocznością studia. Koniecznie obejrzyj wersję tego filmu od Jamesa Camerona, włącznie z obcymi, aby uzyskać pełne i najlepsze doświadczenie! Premiera w kinie była porażką. Otchłań udowadnia, że można mieć duży film akcji, który trafia we wszystkie właściwe punkty bez wulgaryzmów!

Abyss prezentuje przypadkowy zestaw sekwencji, które wyglądają podejrzanie zmienione, aby dostosować się do biegu filmu, a jednym z najbardziej oczywistych jest to, dlaczego Bud nie jest natychmiast zmiażdżony podczas spadku na pewną śmierć. Jak może tak szybko odzyskać siły, kiedy już jest złapany w nieubłaganej chwili obłędu? Jak może skutecznie rozbroić głowicę nuklearną po takim traumacie? Film entuzjastycznie rzuca na swoje postacie każdą możliwą przeszkodę - do tego prawdopodobnie należałby zlew kuchenny, gdyby był dostępny - gdy na nich zostaje uwolniony Prawo Murphy'ego i szaleje jak nigdy dotąd w żadnym poprzednim filmie, tworząc w zasadzie ekscytujące i całkowicie absorbujące przeżycie filmowe.

Kiedy zniknie okręt podwodny napędzany energią jądrową, naukowcy-salwatorzy „Bud” (Ed Harris) i jego odludna żona „Lindsey” (Mary Elizabeth Mastroantonio) zostają powołani, aby dowiedzieć się, co się stało. Obszar, gdzie zaginął, stał się swoistym „Trójkątem Bermudzkim” z tajemniczymi przepięciami mocy i awariami elektryczności, ale na szczęście (?) mają pomoc marynarki wojennej SEAL „Lt. Coffey” (Michael Biehn) i jego drużyny uzbrojonych, aby pomóc im zanurzyć się głęboko pod ocean. Sprawy nie idą zgodnie z planem i są ciągnięci jeszcze głębiej, gdzie jest przekonana, że nie są sami - i to, co widzą, nie jest ani naturalne, ani ludzkie! Czy to możliwe, że istnieje inny gatunek pokojowo ozdabiający dno oceanu, który miał już dość ludzkości i jej niebezpiecznych wybryków? Nie mogę wiele powiedzieć o aktorstwie, wszystko jest trochę drewniane, a bez porządnej lub naukowej dialogiki to głównie na coraz bardziej maniakalnym Biehnie i niektórych oszałamiających efektach wizualnych, aby przekazać historię. To właśnie obraz, w połączeniu z żywą wyobraźnią Jamesa Camerona, utrzymuje ten nieco zbyt długi film przygodowy płynnie. Na zakończenie jest przewidywalny, ale dość ciężkawo prowadzony morał (ktoś widział „Władców Atlantydy” z 1978 roku?) i całość jest przesycona ekologicznymi przesłaniami w pewnym stopniu, ale to nadal jest w zasadzie szybko rozwijający się i klaustrofobiczny film przygodowy z dużą ilością zdarzeń. Wygląda świetnie na dużym ekranie dzięki muzyce Alana Silvestriego, która dobrze rekompensuje banalność scenariusza, i całkiem mi się to podobało.