Ave, Cezar! Hail, Caesar!

W połowie filmu jest scena, kiedy Hobie Doyle (Alden Ehrenreich), gwiazda westernów B, zostaje obsadzony w luksusowej melodramie pod wodzą Laurence'a Laurentza (Ralph Fiennes). Doyle jest zupełnie poza swoim żywiołem, kulejąc w nowym garniturze - wymiana była pomysłem studia na poszerzenie atrakcyjności Doyla, co bardzo nie podoba się Laurentzowi. Nie trwa długo, zanim obaj angażują się w dialog, w którym Laurentz próbuje nauczyć Doyla wymówić „Would that it ‘twere so simple“, a Doyle desperacko stara się uszczęśliwić Laurentza. Po długiej wymianie obaj są zirytowani. Dużo później w filmie widzimy ostateczną wersję, w której Doyle i Laurentz kompromitują się znacznie prostszym „To… skomplikowane.“

Jestem fanem braci Cohen, ale nie będę kłaść laurów na stopy filmu tylko dlatego, że nosi ich imię. _Hail, Caesar!_ nie jest jednym z ich lepszych wysiłków.

Dawno, dawno temu król Juliusz Cezar został porwany! Oto nowy film od braci Coenów. Stali się rzadkością w ostatnich latach, zawsze sprawdzałem, co będzie dalej, i teraz jestem nieco rozczarowany tym. Podobało mi się to, to jeden z tych filmów, które chciałbyś ocenić lepiej, ale nie możesz z nieznanych powodów. Według mojej analizy, dlaczego nie byłem w pełni zadowolony, to historia. Mam na myśli, że narracja była bogata, występy były fenomenalne, a muzyka, lokalizacje, wszystko było fantastyczne, ale scenariusz był trochę bezcelowy. Początek, koniec czy nawet w środku nie miały żadnego celu, ale raczej coś w rodzaju kpinowatego dokumentu o branży filmowej lat 50.