Władca lalek Puppet Master

Bezczynny pierwszy akt, ale porządny początek trwającej serii lalkowych morderców

_Puppet Master_ to pierwszy film z serii Puppet Master. Nie jest to najlepszy, więc jeśli jest to twój pierwszy film z serii Puppet Master, polecam kontynuować, ponieważ sequele są o wiele lepsze niż oryginał. W tym filmie poznajemy Mistrza Marionetek, Toulona. W tym filmie dowiadujemy się bardzo niewiele o Toulonie, poza tym że stworzył kilka żywych marionetek i raczej popełnił samobójstwo, niż został schwytany. Większość filmu rozgrywa się kilka lat później, gdy grupa nowoczesnych super przyjaciół (medium, czarownica, magik, itp.) udaje się do hotelu, gdzie niedawno zmarł ich inny okultystyczny przyjaciel. Okazuje się, że tropił tajemnice Toulona i _coś się stało_. Następuje masakra marionetek. Filmy z serii Puppet Master stają się znacznie lepsze po tym. Najnowszy, jak na dzień pisania tej recenzji, to „Puppet Master: The Littlest Reich“, który został wyprodukowany przez inne studio i w głównej roli występuje Thomas Lennon. Wszystkie oryginalne filmy z serii Puppet Master są dostępne na platformie streamingowej Full Moon Features, która je wyprodukowała.

Okropny film uratowany przez pięć lalek i dobrą animację stop-motion. Ostatnio oglądałem ten film, idąc za radą przyjaciela, i nie miałem zbyt wysokich oczekiwań: sam mi powiedział, że to zły film, i postanowiłem potwierdzić, jak zły jest. Przynosi nam historię żywych lalek, które zabijają ludzi... coś, co już widzieliśmy w lepszych filmach. Problem filmu nie są lalki. To działało bardzo dobrze w innych filmach, jest to dość częsty rodzaj podstawy w horrorach i nawet podobała mi się jego techniczna realizacja, całkiem dobra dzięki dobrym animatorom „stop-motion”: głównym problemem jest głupi scenariusz, który wydaje się żartować z inteligencją publiczności: wszystko zaczyna się od przyjazdu grupy pięciu medium do zrujnowanego hotelu. Zostali wezwani przez mężczyznę, którego już znali, który ożenił się z młodą właścicielką hotelu i zmarł w międzyczasie. Okazuje się, że te media nie lubiły tego mężczyzny wcale, a jedno z nich ma świetny pomysł na spędzenie tej nocy mówiąc źle o zmarłym przed wdową. Mówienie źle o kimś na pogrzebie i przed żałobnikami jest może najbardziej nieodpowiednią rzeczą, jaką można zrobić w takiej sytuacji. Głupota oczywiście tu się nie kończy: dwie z rzekomych mediów są jak dwa króliki w gorączce i interesuje je tylko badanie własnej sprawności seksualnej, godne, mimochodem, najlepszych artystów w filmie dla dorosłych. Wspólnym zainteresowaniem wszystkich jest możliwość, że ten mężczyzna, przed śmiercią, odkrył tajemnicę starego mistrza zabawek, który popełnił samobójstwo w hotelu dziesięciolecia wcześniej. Oczywiście, odpowiedź staje się dla nas oczywista, gdy zobaczymy wszystkie lalki przechadzające się po hotelu przed nosami wszystkich nieświadomych. A jeśli krzyczenie czy proszenie o pomoc byłoby najbardziej rozsądną i inteligentną rzeczą do zrobienia, gdy drewniana lalka, żywa, postanawia próbować nas pokroić na plasterki, to postacie w tym filmie tracą wszelką zdrową myśl, bo spokojnie oczekują na śmierć. Brzmi wystarczająco głupio? Obsada jest słaba, opierająca się na aktorach z filmów B i telewizji. Żaden z nich nie zasługuje na szczególne wyróżnienie, są wszyscy nędznymi i hami. Irene Miracle i William Hickey pojawiają się w filmie, ale tak krótko, że nawet nie uważam ich za część obsady, ale zwykłe cameo. Ci, którzy naprawdę zasługują tu na pochwałę, to lalki. Wykorzystana animacja stop-motion była najlepsza w tamtym czasie i naprawdę działa tu dobrze. Środowisko, ustawienie hotelu, zostało także rozsądnie odtworzone, a film staje się bardziej zabawny, gdy pojawiają się lalki i zaczynają się przechadzać.