Dom 1000 Trupów House of 1000 Corpses

Komiksowe, a nie horrorowe spojrzenie na „The Texas Chainsaw Massacre” od Roba Zombie WYDANE W 2003 ROKU (ale nakręcone w 2000) i napisane/reżyserowane przez Roba Zombie, „House of 1000 Corpses” to horror/czarna komedia o dwóch młodych parach, którzy przypadkowo odwiedzają dom obłąkanych seryjnych morderców na odludziu w Teksasie. Krytyk określił film jako „absurdalną komedię horrorową, ale z niezwykle irytującymi złoczyńcami”. Był inspirowany (lub skopiowany) „The Texas Chainsaw Massacre” (1974) i łączy go z karykaturalną komedią horrorową „Evil Dead II” (1987) i dodaje odrobinę „The Funhouse” (1981). Cały pierwszy akt, włącznie z zabawnym prologiem, który przedstawia kapitana Spauldinga (Sid Haig), jest bardzo rozrywkowy, ale podejście over-the-top zaczyna się nudzić w środku filmu z przesadnymi wydarzeniami w obłąkanym domu Firefly. Ostatni akt jest tak karykaturalny, że pomyślałem, że główna bohaterka (Erin Daniels) przeżywa koszmar. Elementy fantastyczne odbierają jakikolwiek ślad grozy, która prawie w ogóle nie była obecna w dwóch pierwszych aktach, które były zbyt szalone, by traktować je poważnie jako horror. W rezultacie nie widzę, żeby ktokolwiek starszy niż 7 lat uznał ten film za „przerażający”. Niemniej jednak film pulsuje kolorowym pazazem i postaciami, nie wspominając o jakościowej ścieżce dźwiękowej. Sheri Moon Zombie jest skuteczna w roli Baby Firefly. Spodobał mi się jej głos i nie przeszkadzał mi jej śmiech (który wielu krytykuje), ale jest dla mnie trochę za szczupła. Daniels radzi sobie całkiem dobrze jako główna bohaterka. Jednak, biorąc pod uwagę zasoby Zombiego (np. pięć złapanych cheerleaderek), film trochę zawodzi w dziale kobiecym. Film leżał na półce tak długo, ponieważ Universal obawiał się oceny NC-17. W końcu Lions Gate go podniosło, ale został wycięty i zedytowany w celu uzyskania oceny R. Oryginalna wersja była o 16 minut dłuższa. FILM TRWA 1 godzinę i 29 minut i był kręcony w Południowej Kalifornii (Chicken Ranch Backlot, Universal Studios; Palmdale; Santa Clarita; i Saugus). OCENA: B-/C+

Większość czasu filmu _House of 1000 Corpses_ stanowią ciężkie elementy powrotu do przeszłości, z ery, kiedy Zombie dopiero rozpoczynał swoją karierę. Być może zbytnio opiera się na nostalgii, której osobiście nie mam, ale według mnie jest to jedno z słabszych dzieł Zombiego. Świetna piosenka! Ale film jakoś mnie nie przekonał. Podoba mi się. Żałuję, że niektóre części, które uważałem za ciekawe, jak Doktor Satan, nie dostały większej uwagi, a zarówno aktorstwo, jak i jakość wideo często pozostawiają wiele do życzenia, ale mimo to film mi się podobał.

Styl, krew, flaki i twardy rock, ale bez jakiegokolwiek przyzwoitego scenariusza, który by to poparł. Rob Zombie poświęcił swoje życie muzyce i filmom grozy, ale jak dotąd nie widziałem żadnego jego filmu, który byłby naprawdę wartościowy. Styl reżysera to bardzo niskobudżetowy i niskiej jakości horror, który kręcono w latach 70. i 80. Z prawdy muszę powiedzieć, że jest tu pewna spójność, jeśli weźmiemy pod uwagę muzyczny styl projektów Zombiego. Jednakże, jest to film, który nas obrzydza i wywołuje więcej dziwactw i odrazy niż strachu. W tym filmie śledzimy czwórkę nastolatków, którzy przypadkowo wpadają do wioski przepojonej niezwykłymi ludźmi i są zaintrygowani miejscową legendą o szalonym lekarzu, który rozpruwał ludzi, został stracony i zniknął, pozostawiając nas w wątpliwości, czy naprawdę zmarł. Oczywiście, trafiają do jeszcze bardziej szalonego, zdeformowanego i dysfunkcyjnego domu ludzi, którzy stoją za niekończącą się serią zbrodni. Według moich standardów ten film jest tak zły, że nie działa nawet jako komedia. Nie ma tu ani jednego przerażającego momentu, opartego na dziwnie dziwacznym scenariuszu, bez treści. Film pokazuje wpływy slasher horroru, z mnóstwem krwi, krwi płynącej wszędzie i rozszarpanych ciał. Kanibalizm, nekrofilia, sadyzm, jeśli pomyślimy o zdeprawowaniu, ten film prawdopodobnie będzie miał jakąś scenę związaną z tym, o czym myślimy. To z jednej strony ma swoje zalety: film jest wystarczająco surowy, aby sobie poradzić, w czasach, gdy filmy grozy są tak mdłe, że nawet nieletnie dzieci mogą je oglądać. Obsada łączy grupę aktorów, którzy stali się sławni właśnie w kinie slasher: Sid Haig, Bill Moseley, Karen Black, Tom Towles, Dennis Fimple. Każdy z nich wykonał swoją pracę dobrze, są to właściwi aktorzy dla tego typu materiału, są w tym doskonale komfortowi. Jednak Haig i Moseley są szczególnie skuteczni i bardzo dobrze pracują, kiedy tylko się pojawią, przyciągając uwagę widowni. Sheri Moon, aktorka, która ma pewne znaczenie w filmie, jest jednak amatorska, dziewczyna Roba Zombiego, która pojawiła się w filmie na jego prośbę. Miłość ma te swoje rzeczy, sprawia, że robimy szalone rzeczy. Niestety, jak to jest normą w tych filmach, nastoletnie ofiary rzezi są po prostu rozmawiającym mięsem, o którym nie możemy się przejmować nawet przez minutę. Film wykonuje dość kompetentną pracę wizualnych efektów, z litrami sztucznej krwi i innymi efektami zaprojektowanymi tak, aby zabijanie było realistyczne i „zabawne” dość. Zestawy i kostiumy były również bardzo dobrze przemyślane i tworzą dekadenckie środowisko, w którym wiejskość jest zdeformowana i przekształcona w idealne środowisko dla halloweenowej masakry. Film ma styl, ma ekstremalnie przemyślany i skomplikowany wygląd, ale to wszystko. Nie prezentuje nam treści, substancji, która uczyniłaby film wartym obejrzenia.