Co Kryje Prawda What Lies Beneath

Małżeństwo Claire i Normana Spencera zaczyna się rozpadać, gdy wierzy, że w domu jest duch. Rzeczy nabierają tempa, gdy Claire jest przekonana, że duch próbuje jej coś powiedzieć. Coś, co może być zbyt bliskie domu dla komfortu. Robert Zemeckis robi Hitchcocka? Tak, wpływ jest oczywisty, bezwstydnie tak. Ale problem w tym, że maestro jako punkt odniesienia sprawia, że wszystkie współczesne próby są głupotą. Jednak odrzucenie olbrzymiego problemu, Co jest pod powierzchnią to skuteczny thriller z gwiazdorską obsadą. Reżyserowany przez Zemeckisa, stworzony z pomysłu Stevena Spielberga (według historii Sarah Kernochan) i z Harrisonem Fordem i Michelle Pfeiffer jako rozpadający się Spencerowie. Pfeiffer jest doskonała i wygląda oszałamiająco, a Ford daje z siebie wszystko, co pozwala scenariusz. Wsparcie pochodzi od Diany Scarwid, Joe Mortona, Mirandy Otto i Jamesa Remara. Dom jest odpowiednio upiorny ze swoim nadbrzeżnym położeniem, a muzyka od Alana Silvestriego jest doskonale w zgodzie z creepy elementami dzieła. To całkiem niezły film sam w sobie, niezależnie od hołdów dla Hitchcocka. Po prostu miał być o wiele lepszym horrorem, niż się ostatecznie okazało. 7/10

Duchowe wydarzenia na północy Vermontu z Fordem i Pfeiffer. Para mieszkająca nad jeziorem Champlain (Harrison Ford & Michelle Pfeiffer) boryka się z syndromem pustego gniazda, gdy żona zaczyna doświadczać coraz bardziej spektralnych zdarzeń. Diana Scarwid, James Remar i Miranda Otto mają poboczne role. Film "Co kryje się pod powierzchnią" (2000) to dreszczowiec/misterium w klimacie Hitchcocka z odrobiną horroru. Zaczyna się pożyczając od "Okna na podwórze" (1954), ale na szczęście od tego odbiega. Po godzinie zaczynałem się nudzić. Akcja posuwała się za wolno, zbyt wiele drzwi się niewytłumaczalnie otwierało. Przypuszczam, że nie pomogło, że Pfeiffer nie przemawia do mnie, chociaż jest przyzwoita (nie powiem, że mi się nie podoba); a postać Harrisona wydaje się nieuzasadnienie szorstka i niecierpliwa. Jednak lokalizacje Upstate Vermont/New York są bajeczne i tajemniczy nastrój został efektywnie ustanowiony. Rozwój wydarzeń jest nieoczekiwany, chyba że widziałeś zwiastun, który to skandalicznie zepsuł. Ostatnia sekwencja efektów specjalnych jest piękna w duchowy sposób i zadowalająco przynosi zakończenie. To, co wcześniej nie miało sensu, jest wyjaśnione. W końcu film jest rozczarowujący, ale nie całkowicie niegodny, jeśli jesteś w nastroju na taki film.

Nie jest to świetny film, ale dwie rzeczy, które uczyniły go znośnym: 1) Reżyseria Roberta Zemeckisa 2) Oglądane w pokoju hotelowym

Claire (Michelle Pfeiffer) i Norman (Harrison Ford) to szczęśliwe małżeństwo z uroczym domem nad jeziorem. Okazuje się, że niedawno przeżyła poważny wypadek samochodowy, więc gdy zaczyna skarżyć się na niejasne rzeczy dziejące się w ich domu, Norman sugeruje, że powinna skonsultować się z terapeutą, aby zmniejszyć jej coraz większą paranoję. Jej przyjaciółka Jody (Diana Scarwid) używa tablicy ouija i wkrótce Claire jest przekonana, że pusty dom obok jest nawiedzany - dlaczego? Kim jest ta paranormalna kobieta, której słyszy i widzi, i co ma to wspólnego z nią i jej rodziną? Robert Zemekis zaczyna to dość napięcie, obrazy są przerażające i skuteczne. Brak krwawych czy głupich efektów specjalnych dodaje mu chłodu, który przez pierwszą godzinę, czy coś w tym stylu, działa dość dobrze. Niestety, jednak, traci pęd i fabuła po prostu traci sens. Ostatnia pół godzina ma więcej zakończeń, niż można sobie wyobrazić, i gdy w końcu się kończy, cała ta sprawa wydaje mi się dość zmyślona i niezadowalająca. Ford po prostu nie jest tutaj na swoim miejscu - był/był o wiele lepszy w rolach, które pozwalają mu zaprezentować swoje znaczne charyzma i osobowość. Bez takiej możliwości, jego postać jest po prostu płaska - czasami zbyt poważna, innym razem po prostu nieprzekonująca. Tytuł sugeruje dużo więcej, niż ten średni horrorowy thriller dostarcza.