Hud, syn farmera Hud

Hud jest reżyserowany przez Martina Ritta i zaadaptowany na scenariusz przez Irvinga Ravetcha i Harriet Frank Jr., na podstawie powieści Larry'ego McMurty'ego Horsemen, Pass By. Występują w nim Paul Newman, Melvyn Douglas, Patricia Neal i Brandon de Wilde. Hud Bannon (Newman) nie dba o wiele poza sobą, życie ma być przeżywane poprzez picie, walki, spanie z kobietami i w zasadzie cokolwiek, pod warunkiem, że unika za to odpowiedzialności. To bardzo denerwuje jego ojca, Homera (Douglas), bardzo zasadniczego człowieka, który jest dręczony tym, że jego syn mógł tak zgnić. Bardzo niepokoi go jeszcze bardziej to, że jego wnuk Lonnie (de Wilde) zbliża się do Huda i jest w niebezpieczeństwie, że zostanie skorumpowany przez niezasadnicze metody Huda...

Studium jednego człowieka. Nie chcę być zepsutkiem, ale o to właśnie chodzi w filmie. I jest zrobiony w bardzo płynny sposób. Mamy cztery główne postacie, chociaż kobieta, grana przez Patricię Neal, szybko odchodzi. Pozostali to Hud, grany przez Paula Newmana, jego ojciec, grany przez Melvyna Douglasa, i jego bratanek, grany przez Brandona de Wilde. Hud jest złośliwy i wyjątkowo samolubny. Jego ojciec próbuje go zmienić. Na początku widzimy to oczami niewinności bratanka, który myśli, że Hud to tylko niewłaściwie zrozumiany łotr, ale Hud nie jest Shane'em dla Brandona de Wilde. Mają ranch, a brat Huda źle skończył, o co Hud zdaje się niezbyt dbać. Wkrótce dowiadujemy się, że Hud nie ukrywa swoich uczuć. Mówi swojemu ojcu, że jeśli stado jest zarażone chorobą, aby sprzedał mięso i nikomu nie powiedział, mimo że obaj doskonale wiedzą, że stado zainfekuje wszystkie stada w okolicy, jeśli do tego dojdzie. Jak mówi ojciec, „Hud to człowiek bez zasad.“ Film głównie opowiada o tym, jak bratanek dowiaduje się prawdy o Hudu. Jest to rozczarowanie dla bratanka, ale staje się dzięki temu lepszym człowiekiem. To nie do końca film na dobry nastrój, ale też nie do końca film na zły nastrój, ponieważ bratanek jest promykiem nadziei.

Choć tu ma główną rolę, to nie jest właściwie rola eponimicznego Paula Newmana, która dla mnie się tu wyróżnia. To by były Patricia Neal jako cierpiąca 'Alma' i Brandon De Wilde jako naiwny i niewinny 'Lon'. Ten drugi chłopak jest siostrzeńcem 'Huda' i wszyscy mieszkają z jego dziadkiem 'Homerem' (Melvyn Douglas) na jego ranczu. 'Homer' to przyzwoity facet, 'Alma' to ich gospodyni, a 'Hud' - no on tylko pije i przewraca się przez życie z przekonującą umiejętnością, która wydaje się, że obróciła go przeciwko jego ojcu. 'Lon' tymczasem podziwia swojego wujka i chce być jak on - fakt, o którym 'Hud' jest świadomy i w pewnym stopniu wykorzystuje, aby poczuł się lepiej. To może być korzeń jego problemów. Nie czuje. Ani dla siebie, ani dla swoich kochanek, ani dla swojej rodziny - jego życie jest dość puste, a w tym Newman dobrze się sprawdza - bez wzbogacania swojej postaci chociażby najmniejszym zalążkiem melancholii czy żalu. Zagrożenie chorobą trafia do stada, a ta potencjalna katastrofa zaczyna skupiać uwagę na tym dysfunkcyjnym rodzeństwie i wydarzenia zaczynają skupiać 'Huda' na jego priorytetach. Czy to jednak już za późno? De Wilde wydaje mi się być oczami historii. Z jego perspektywy widzimy zachowanie wokół niego oscylujące od uprzejmego, kochającego i przyjaznego do agresywnego i bezmyślnego. To właśnie jego niewinna postać służy do podkreślenia sił i słabości pozostałych i do zakończenia, cóż, prawie żałowałem Newmana z jego uderzająco smutną i samotną osobowością. Sądziłem, że może być trudno poczuć antypatię do jakiejkolwiek postaci, którą zazwyczaj uroczy Newman mógłby zagrać, ale to występ to ułatwił - świadectwo jego wszechstronności. Neal występuje dość oszczędnie, ale jej postać jawi się jako silna i zdeterminowana, trochę wrażliwa, ale w końcu świadoma wad mężczyzny, któremu ostatecznie po prostu nie mogła zaufać. Kiedy dowiadujemy się trochę więcej o przeszłości, może czujemy trochę współczucia dla błądzącego kowboja. Może nie.