Sufrażystka Suffragette

Rewolucja, która toczyła się wewnątrz narodu, wewnątrz rasy, wewnątrz rodziny. Filmy biograficzne zawsze są fascynujące. Jeśli nie ma to dla czegoś wartościowego, film nie miałby takiego kształtu. To był bardzo dobry film i bardzo ważny temat historyczny. Minęło 100 lat i teraz świat, w którym żyjemy, jest znacznie inny i lepszy. Myślę, że po tysiącach lat teraz kobiety zdobyły swoją wolność. Myślałam, że znam tę historię bardzo dobrze, ale to był 'Made in Dagenham', który jest dość podobny i również oparty na rzeczywistości. Obydwa opowiadania rozgrywają się 50 lat po sobie, ale ten był początkiem nowej ery dla kobiet, nie bez poświęceń i cierpień. Wspaniali aktorzy, świetne aktorstwo, niesamowita opowieść, kinematografia na najwyższym poziomie, niesamowite reżyseria i przyjemna muzyka, ale sposób radzenia sobie był trochę okrutny, a czasami brutalny. Myślałam, że terroryzm to nowe słowo, ale ten film daje temu inne spojrzenie i znaczenie. Na pewno pokochasz ten film, jeśli szanujesz kobiety. Film z obsadą wyłącznie kobiecą, włącznie z reżyserką, ale dla wszystkich. Może to zaczęło się w Wielkiej Brytanii, ale cały świat doświadczył drastycznej zmiany i nadal ma miejsce w niektórych miejscach. Nie widzę powodu, dla którego nie powinnam go polecić.

Czyny, nie słowa. To znaczący punkt w historii, dotyczący Sufragentek, militantnych organizacji kobiecych na początku XX wieku, które pod hasłem "Głosy dla kobiet" walczyły o prawo do głosowania w wyborach publicznych. Dlatego każde filmowe opracowanie jest bardzo oczekiwane - i oczywiście pożądane, dlatego mamy tutaj film Sarah Gavron, napisany przez Abi Morgan i grający Carey Mulligan, Helenę Bonham Carter, Brendana Gleesona, Anne-Marie Duff, Bena Whishawa i w cameo Meryl Streep.

To jest dobry przykład tego, co solidny zespół silnych aktorek, w połączeniu z równie silną historią i kreatywnym stylem reżyserii (od Sarah Gavron) może zrobić, aby dobrze zilustrować historyczny scenariusz. Inspirowany oszczędnym użyciem Meryl Streep jako Emmeline Pankhurst, ten film przedstawia opowieść o grupie kobiet, które postanawiają, że mają dość bycia wykorzystywanymi ze względu na swoją płeć, i które ryzykują swoją wolność poprzez kampanię obywatelskiego nieposłuszeństwa. Główną postacią jest „Maud” (Carey Mulligan) zamężna za miłego, ale dość nieskutecznego „Sonny’ego” (Ben Whishaw). Gdy dołącza do tego, co on widzi jako buntowniczki, wyrzuca ją z ich domu rodzinengo i odmawia jej dostępu do ich syna. Teraz musi zamieszkać z innymi, myślącymi podobnie kobietami i zająć się ich prawem do głosowania. Dialog jest bardzo słowny, czasami naprawdę nachalny. Widzimy, co się dzieje, i możemy użyć własnych emocji do empatii - nie potrzebujemy takiego szczegółowego komentarza, jaki jest nam tu dostarczany, ale mimo to jest to nadal potężna mieszanka dramatu i faktów, która demonstruje mnogość czynników, które wpłynęły na politykę tego czasu. Film wygląda dobrze, uwaga na szczegóły i kostiumy dodają bogactwa (i czasami bardzo skutecznej sztywności) do wydarzeń, i chociaż nie jestem zbyt wielkim fanem kinematografii z perspektywy pierwszej osoby, to jednak nadaje intymność, gdy wchodzimy w sam środek wydarzeń. Warto powiedzieć, że ten film naprawdę zajmuje się tylko początkiem walki o emancypację - nie w sensie kul i łańcuchów, ale buntu przeciwko nieliberalności wobec płci, wiary, seksualności, która trwa do dzisiaj, sto lat po tym, jak jest to przedstawione. Czasami trochę melodramatyczny, ale wkład Anne-Marie Duff i nieco przegotowana Helena Bonham Carter służą nam przedstawieniem zabawnej i wiarygodnej dramy, która jest przyjemna i pouczająca do oglądania.