Beowulf Beowulf

„Beowulf“ (2007) to animowana wersja starożytnego poematu z Rayem Winstone'em, Anthonym Hopkins, Angeliną Jolie i Robin Wright Penn. Wykorzystuje animację z przechwytem ruchu na żywo, która wcześniej była wykorzystywana w filmach „Ekspres polarny“ (2004) i „Dom potworów“ (2006). Chociaż to „kreskówka“, jest to odpowiednik filmu z ratingiem R z brutalną przemocą i otwarcie seksualnymi sytuacjami i dialogami.

Beowulf nie zestarzał się dobrze; wyglądał jak gówno gdy został wydany w 2007 roku, a wygląda jak stare gówno 15 lat później. Ten film gra się jakby ktoś stworzył grę wideo opartą (luźno, rzecz jasna) na epickim poemacie, a następnie wyciął wszystkie sceny przerywnikowe i zmontował je w pełnometrażowy film. Teraz, gdyby tylko Beowulf miał opcję pominięcia scen przerywnikowych. Film przedstawia postacie ludzkie animowane za pomocą działającej na żywo animacji z użyciem motion capture, ale nie widzę sensu, dlaczego w ogóle się postarali. Pięć lat po Władcy Pierścieni: Dwie Wieże, który był pierwszym filmem fabularnym wykorzystującym system motion capture w czasie rzeczywistym, nowość powinna już z pewnością zniknąć; ponadto, ta technologia nie zestarzała się elegancko jak Beowulf, a nawet dzisiaj najlepszy motion capture na świecie nie jest w stanie z robić z kiełbasy wędliny, która jest nawet najlepszym komputerowo generowanym obrazem na świecie - w rzeczywistości łączenie ich oznacza tylko nakładanie gówna na gówno. Szkoda, bo dobry film live-action mógłby być stworzony z Anthonym Hopkins, Johnem Malkovichem i Rayem Winstoneem - chociaż nie dobry film live-action Beowulf, zaznaczam, bo i tak poszedłby drogą CGI dla Grendela i smoka i kto wie co jeszcze; w pełni animowany film przynajmniej byłby spójny, lub w tym przypadku konsekwentnie gówniany. Nie żeby konsekwencja była czymś, czego można by oskarżyć Beowulfa; niektóre postacie wyglądają z lekka jak aktorzy, którzy dostarczają ich ruchy i głosy (głównie Hopkins), podczas gdy inni wcale nie (Malkovich) - a potem jest Winstone, który wygląda jak źle zrenderowana cyfrowa wersja Seana Beana.

To było po prostu za dużo...ale być może uczciwiej było to widzieć w 3D. Wersja bez 3D mogłaby być nawet lepsza, ale szczerze mówiąc nie mam jak tego ocenić. Na początku było, cóż, było zachwycające. Nigdy wcześniej nie widziałem niczego w 3D, zbyt młody byłem na pierwszą falę popularnych filmów 3D, ale mój ojciec zapewnił mnie, że to nic w porównaniu z tym... Zapewnił mnie także, że nie robi mu to takiej mdłości, a czasem rozumiem, skąd pochodzi na ten temat. Wydano to dokładnie w pierwszej fali nowej technologii 3D, wtedy, gdy 3D zaczynało ponownie zyskiwać popularność i faktycznie było tego warte. I był to oszałamiający zmysły zespół, nawet jeśli niektóre ruchy sprawiły, że mój stary człowiek poczuł mdłości. Ale to było także za dużo. Nowa technologia, która była spektakularna sama w sobie, ale nie do końca przetestowana do perfekcji. Wydawało się, jakby 14-letnia dziewczyna nakładała makijaż i jeszcze nie rozumiała, że mniej znaczy więcej. Niecałą pół godziny od początku nie miałem pojęcia, co się dzieje, 3D było zbyt rozpraszające, by nawet próbować śledzić fabułę. Po godzinie 3D stało się nudne, i tak, nadal zbyt przesadne. Kiedy wychodziłem, miałem wrażenie, że właśnie przeżyłem coś, czego wcześniej nie doświadczyłem. Miałem wrażenie, że oglądanie filmu na wielkim ekranie już nigdy nie będzie takie samo...ale nadal nie mogłem zrozumieć, czy widziałem film czy nie.