Rebeka Rebecca

Dobry film z ciekawą fabułą, ale postacie są trochę przesadzone i rezultat jest dość przewidywalny.

Biedna 'koleżanka damy', tak skromna, że nigdy nie poznajemy jej imienia (Joan Fontaine), nagle zauważa, że jej życie zmienia się, gdy kapryśny wdowiec Maxim de Winter (Laurence Olivier) proponuje jej małżeństwo i zabiera ją do swojej wspaniałej posiadłości Manderley.

Absolutnie doskonały gotycki thriller, który ma wielu naśladowców, ale niewielu o równie dobrej jakości.

Czy myślisz, że zmarli wracają i obserwują żywych? Rebecca została wyreżyserowana przez Alfreda Hitchcocka i dostosowana do scenariusza z powieści Daphne du Maurier o tej samej nazwie. W rolach głównych wystąpili Laurence Olivier, Joan Fontaine i Judith Anderson. Zdjęcia wykonane zostały przez George'a Barnesa, a muzykę skomponował Franz Waxman. Po poznaniu i poślubieniu 'Maxima' de Wintera (Olivier), Druga Pani de Winter (Fontaine) znajduje życie w jego angielskim majątku, Manderley, dalekie od komfortowego, ponieważ służba i dom przypominają jej pierwszą Panią de Winter, której śmierć pozostaje tajemnicą. Co zdarzyło się z pierwszą damą domu? Czy ten nowożeński para przetrwa ciężką chmurę, która unosi się nad zamkiem? Gotycka emocjonalna niemalże arcydzieło, pierwszy amerykański film Alfreda Hitchcocka, czasami może wydawać się nieco zbyt służalczy, co był również świadomy sam Hitchcock, ale wartości produkcyjne są wysokie, a historia jest przedstawiona wyjątkowo dobrze. Atmosfera często jest groźna, reżyser rozumiejący psychiczne cierpienia źródłowego materiału, kiedy akcja przenosi się do domu de Winterów w Manderley. Jest to może trochę za długie, a powściągliwość Hitchcocka, od producenta Davida O. Selznicka, powstrzymuje go przed byciem bardziej niepokojącym, niż powinien. Dla Manderley ten pałac jest jednym z najlepszych, jakie kiedykolwiek pojawiły się na ekranie, ponieważ Hitchcock i genialny kinematograf George Barnes potrafią uczynić go odważnym i pięknym w jednej chwili, a następnie w następnej scenie staje się on monolitycznym koszmarem. Laurence Olivier imponuje, chociaż później dowiemy się, że to rodzaj występu, który mógłby zrobić we śnie. Obsada aktorska również wykonuje świetną pracę, zwłaszcza jeśli chodzi o zimny i przerażający występ Judith Anderson jako Pani Danvers. Dla mnie zawsze będzie to występ Joan Fontaine, ona trafnie to oddaje, nowa Pani De Winter chce postępować słusznie, ale nie potrafi tego zrobić, bo robi coś źle, irytuje czasami, ale za chwilę chcesz ją przytulić, bo jest tak bezbronny, ale pięknie, to genialny występ w genialnym filmie. Zakończenie jest zwrotem akcji wobec powieści, i prawie powoduje porażkę filmu do tego momentu. Patrząc na to teraz, trudno nie przeklinać Kodeksu Produkcji za narzucenie dużej zmiany w tym, co zostało ujawnione w cudownej powieści du Maurier. Ale film przetrwał "łagodne" zakończenie, aby przetrwać próbę czasu na wszystkie wieki. Zdobył Oscara dla Najlepszego Filmu, a Barnes zdobył także Nagrodę za Najlepszą Czarno-Białą Kinematografię, był nominowany do kolejnych dziewięciu nagród, w tym Najlepszego Reżysera, Najlepszego Aktora, Najlepszej Aktorki i Najlepszej Aktorki Drugoplanowej. Niestety, brak nominacji dla Waxmana, niestety, ale jego ścieżka dźwiękowa zasługuje na wzmiankę za sugestywne melodie, które ładnie współgrają z tonem historii. Rebecca, film przerażająco piękny, zagrany i wyprodukowany z doskonałą wprawą. 9,5/10