Dwa dni, jedna noc Deux jours, une nuit

Zdecydowanie dobre, aczkolwiek tylko dzięki doskonałemu występowi Marion Cotillard.

Początkowo nie byłem pewien tej premisy, ale silne wysiłki obsady prowadzonej przez Marion Cotillard faktycznie dobrze to wychodzą. Dowiadujemy się, że w jej miejscu pracy odbyła się pewnego rodzaju referendum, w którym szef dał im wybór. Personel może zachować swoją premię 1000 € lub zrezygnować z niej, a "Sandra" może zachować swoją pracę. Być może niespodziewanie przegrała tę głosowanie, ale gdy odkrywa, że jedna z jej koleżanek zaczęła ją dyskredytować i szerzyć panikę, udaje się jej przekonać "Dumont" (Baptiste Sornin), aby zgodził się na kolejne głosowanie. Teraz ona i jej mąż "Manu" (Fabrizio Rongione) muszą podjąć błyskotliwą dyplomację, ponieważ musi przekonać swoich współpracowników, że jest warta ceny. Ten film jest opowiedziany głównie z jej perspektywy, więc jesteśmy świadomi, jak wyczerpujące jest to dla niej i jej rodziny. Potrzebuje pracy - dla pieniędzy, tak, ale także dla swojego zdrowia psychicznego. Innych jednak naprawdę poznajemy tylko w krótkiej formie, gdy próbuje ich przekonać. Nie dowiadujemy się zbyt wiele o ich własnych tarapatach, ani nie rozumiemy zbytnio, jak istotna ta suma pieniędzy może być dla nich i ich rodzin. To rozwijający się scenariusz nie do końca działał dla mnie tutaj, ale nie da się zaprzeczyć niemal wizualnemu wysiłkowi, jaki włożyła Cotillard jako coraz bardziej sfrustrowana "Sandra", która czuje, że emocjonalnie wyczerpuje się coraz bardziej, gdy weekend odbija się na wszystkich. Pisanie i reżyseria są potężne i napięte, a zmusza nas do zadania sobie pytania, co byśmy mogli zrobić w podobnych okolicznościach jako koledzy albo jako ktoś borykający się z psychologią, jakie to stawia zagadnienie.