Zagubieni w kosmosie Lost in Space

Dobry film, mogę go obejrzeć ponownie i mogę go polecić. To trochę przestarzałe, biorąc pod uwagę nowszy serial „Zagubieni w kosmosie” i oryginalny serial, na pewno to jest zupełnie inny kąt. Obsada jest świetna, ale nie czuje się dobrze zgrana, zwłaszcza że ma być (głównie) jednostką rodzinną. Mat LeBlanc naprawdę mnie zaskakuje, pokazując, że ma pewien zakres działań, młoda Lacey Chabert wychodzi o wiele bardziej irytująca, niż bym się spodziewał, a solidne, choć oczekiwane, występy od Williama Hurta, Heather Graham i Gary'ego Oldmana. Po prostu jest bardzo mało, co przekracza oczekiwania. Nie zrozum mnie źle, są tu bardzo interesujące sekwencje i efekty, ale po prostu nic imponującego, o którym będę pamiętał w przyszłości. W końcu dobrze się bawiłem i zrobiłbym to ponownie, ale wolałbym zobaczyć bardziej nowoczesną lub lepiej zrealizowaną wersję jak „Voyager”.

Trzydzieści lat po emisji serialu telewizyjnego Lost in Space debiutuje na ekranach kin. W 2058 roku profesor John Robinson i jego rodzina wyruszają na misję na najbliższą zamieszkaną planetę, aby tam zainstalować hiperbramę, przez którą ludzie mogą łatwo się przenieść. W ostatniej chwili przydzielony zostaje do pilotażu Jowisza II. Niestety, muszą aktywować hiperprzestrzeń z powodu ingerencji Dr Smitha, co rzuca ich w niezbadaną część galaktyki. Zagubieni w kosmosie to poważna wersja filmowa tandetnego serialu telewizyjnego wzorowanego na Szwajcarskiej Rodzinie Robinsonów, który emitowany był przez trzy sezony od 1965 do 1968 roku. Dekoracje i kostiumy z lat 90. są świetne, a film pełen jest akcji i szanuje inteligencję widza. Choć Hurt jest stosunkowo nudny w roli patriarchy Robinsonów, jest szanująco wytrwały i jestem pewien, że jego postać ewoluowałaby w zaplanowanych trzech sequelach, które nigdy nie powstały z powodu słabych wyników finansowych filmu. Nigdy nie byłem fanem LeBlanca (ani Przyjaciół), ale jest świetny jako as lotniczy. Szkoda, że dostaje naprawdę rolki, kiedy zalotuje Judy. Mówiąc o Heather, wygląda świetnie jak zawsze, podczas gdy Chabert (Penny) miała zaledwie 15 lat podczas kręcenia. Szkoda, że reżyser nie wiedział, jak ująć kobiety. Słyszałem krytyków narzekać na ponurą, mętną kolorystykę. Oczywiście, film jest ciemny, bo dzieje się głęboko w kosmosie, ale inaczej uważam, że kolory są ładne i jasne. Mógłbym obejść się bez elementu podróży w czasie, ale jest w porządku, jeśli się z tym pogodzisz. Podobał mi się zaskakujący charakter w ostatnim akcie, który okazał się jeszcze gorszy. Film trwa 2 godziny i 10 minut i został nakręcony w studiach Century Fox w Los Angeles, z niektórymi scenami nakręconymi w parku stanowym Red Rock Canyon, 90 mil na północ.