Północ - północny zachód North by Northwest

Północ północny zachód jest znany ze znanych sekwencji akcji, takich jak wiszenie na Mount Rushmore i scena z samolotem na opryskiwacz. W zasadzie jest to film o pomyłce tożsamości, ponieważ wykonawca reklamowy Roger Thornhill (Cary Grant) jest mylony z George'em Kaplanem przez kilku złoczyńców w sojuszu z obcą potęgą prawdopodobnie rosyjską. Problem polega na tym, że Kaplan to zmyślony agent operacyjny stworzony przez CIA, aby wydobyć zły element filmu, eleganckiego ale zabójczego Vandamma (James Mason) i jego popleczników, takich jak afektowany typ Leonard (Martin Landau), którzy próbują złapać Thornhilla. Thornhill, aby udowodnić swoją niewinność, musi uniknąć schwytania przez złoczyńców i także policję, ponieważ jest poszukiwany przez wszystkich. Tylko piękna blondynka Eve (Eva-Marie Saint) pomaga mu w tej pościgowej ucieczce przez kraj, ale nie jest tylko niewinnym obserwatorem, ponieważ może być w sojuszu z Vandammem. To film akcji ucieczkowej, który miesza napięcie z nieco komedią, a Grant zawsze był biegły w lekkiej komedii. Film jest zbyt długi, po prostu wydaje się, że jest o 15 minut za długi, a motywy złoczyńców wydają się być dość mętne.

Nienawidzę stron internetowych z recenzjami użytkowników/krytyków wyłącznie z powodu filmów takich jak ten. Ludzie pójdą obejrzeć na przykład Gran Torino, będą się bawić, podziwiać kilka symetrycznych ujęć i płynne ruchy kamery lub cokolwiek innego, i ocenią to na 4,5/5, 9/10, 95%, itp. Ale potem są filmy, które mają dziesięciominutową scenę pościgu z Carym Grantem zjeżdżającym z Mount Rushmore, podczas której na ekranie krzyczysz co sekundę. Oczywiście, mój najbardziej wyniosły wpis jest dla Alfreda Hitchcocka. Ale proszę, dla potomstwa, zachowajcie wysokie oceny dla tych, którzy je zasługują.

Czasami prawda smakuje jak usta pełne robaków. Roger O Thornhill to nieszkodliwy i sympatyczny dyrektor reklamy, który absurdalnie zostaje wzięty za agenta rządowego przez grupę bezwzględnych szpiegów. Zmuszony do ucieczki, Thornhill dryfuje od jednej niebezpiecznej sytuacji do drugiej. Czy przeżyje, by udowodnić swoją niewinność? Czy piękna blondynka, która mu pomaga, jest naprawdę przyjacielem? Wszystko ujawni się w majestatycznym thrillerze Alfreda Hitchcocka. Jeśli go rozłożysz, zobaczysz, że to nie jest doskonały film Hitchcocka, ponieważ za mało wykorzystuje chłodnego nikczemnego Philipa Vandamma Jamesa Masona (co jest przestępstwem), i również nie ma żeńskiej głównej roli grającej z wielką pilnością, ponieważ Eva Marie Saint jako Eve Kendall nie potrafi w pełni spełnić obietnicy przybycia Kendall do filmu. Niemniej jednak ten film słusznie zasługuje na miejsce na liście 100 najlepszych krytyków, aby stać się ulubieńcem wśród legionu fanów Hitchcocka (z których jestem jednym z tej liczby), ponieważ jest ucieczkową rozrywką w najczystszej postaci, najbardziej dostępnym kawałkiem popcornowej rozrywki Hitchcocka. Od chwili, gdy na początku filmu usłyszysz wspaniałą muzykę Bernarda Herrmanna, wystarczy, żeby opuściły cię gęsią skórką po całym ciele. Bo to muzyczne przesłanie oznacza, że ​​jesteśmy o krok od połączenia emocji, tajemnicy i trochę psotnego humoru Hitchcocka, w towarzystwie bohaterów i złoczyńców, wszystko skondensowane wyłącznie dla naszej rozrywki. Z przodującym występem Cary'ego Granta jako człowieka błędnie wziętego za innego, co prowadzi do tego, że jest przerażająco ścigany przez stany, film nigdy nie brakuje punktów wysokiego gatunku. Przychodząc po mrocznym i genialnie przerażającym Vertigo, Hitchcock wyraźnie chciał się rozluźnić i dobrze się bawić. Pracując z fantastycznym scenariuszem Ernsta Lehmanna, North By Northwest ma bardzo uzasadniony powód istnienia, czysto dla zabawy tych, którzy chcą zainwestować w swoją ramę umysłu, z Hitchcockiem przebiegle stawiając nas po stronie postaci ostatecznie płytkiej w Rogerze O Cary'ego (O nie oznacza nic) Thornhill. To sprytny chwyt mistrza sztuczki i podstępu. Niektóre z pokazywanych scen są teraz prawie folklorem, taka jest estyma, w jakiej są trzymane przez fanów i twórców filmowych. Atak samolotu na rozpryskiwanie pestycydów (preludium, które wywołuje te gęsią skórkę w oczekiwaniu), pościg na Mount Rushmore i często zapominana scena pijanego samochodu na klifie, to wszystkie znaki firmowe pracy Hitchcocka. North By Northwest jest moim skromnym zdaniem jednym z prawdziwych wielkich dzieł historii kina, gdzie tak ponury i niepokojąco genialny Vertigo był rok wcześniej, jest to zupełnie przeciwna struktura i baśń, ale wynik jest zdecydowanie równie wielki. Jeden z powodów, dla których zakochałem się w kinie. 10/10

Ma swoje interesujące punkty, ale każdy bondowski film z lat 60. jest lepszym wyborem. Kiedy reklamowy specjalista z Manhattanu (Gary Cooper) zostaje pomylony z agentem rządowym przez zagranicznego szpiega i jego kumpli (James Mason, itp.), znajduje się jako zbieg podróżujący pociągiem do Chicago, gdzie spotyka kobietę, która mu się podoba (Eva Marie Saint). Po dziwnym spotkaniu z samolotem do opryskiwania wszystko kulminuje na Mount Rushmore w Południowej Dakocie. "Północny kierunek północny zachód" (1959) to przygodowy / thriller Hitchcocka z ogromną reputacją. Oczywiście wpłynął na filmy o Jamesie Bondzie z lat 60., które rozpoczęły się trzy lata później od „Dr. No” (1962), ale jest bardzo stonowany w porównaniu, ponieważ bohater w tym przypadku nie jest szkolonym szpiegiem. Jest to rozrywkowe do pewnego stopnia, ale również poważnie przereklamowane z powodu niektórych rażących problemów...