Zaginiona dziewczyna Gone Girl

Dobre obsadzony i przyzwoita historia, chociaż koniec nie jest bardzo przekonujący. Montaż filmu jest naprawdę dobry, a Rosamund Pike jest naprawdę przerażająca. Nie jest to arcydzieło, ale całkiem dobre, biorąc pod uwagę brak przystępnych filmów ostatnio.

Rosamund Pike jest wybitna jako zraniona żona, a Ben Affleck jest bardzo dobry jako mąż. Jest to zawiłe, i zaczynasz myśleć, czy to nie jest przesadzone, ale koniec tylko pokazuje postać Pike jako uszkodzoną wysoko funkcjonującą psychopatkę. Więc w końcowej sekwencji, nawet jeśli jest to trochę naciągane, nawet jeśli myślisz, że Affleck zasługuje na wszystko, co go spotyka, spojrzenie, które rzuca w kamerę, jest czystym złem. Jak mówiła moja najmłodsza córka, gdy była jeszcze dzieckiem, ma straszne oczy.

Ten człowiek szczerze mówiąc mógłby mnie zabić. Historia skupia się na Nicku Dunnem, który dowiaduje się, że jego żona zniknęła. W miarę narastającego nacisku policji i mediów fasada kochającego i błogosławionego związku rozpada się, a wśród kłamstw i zachowania Nicka pozostaje pytanie - czy ją zabił? David Fincher jest prawdziwym mistrzem w reżyserii, ponieważ Gone Girl to jeden z najlepszych filmów tego roku. Ben Affleck był idealny do tej roli, ponieważ przez całą swoją karierę Ben Affleck spotykał się z dużą nienawiścią mediów i krytyków, którzy głównie krytykowali go w każdej roli, w jakiej występował. I dlatego był wybitny w tym filmie. Gra Rosamund Pike w tym filmie była czysto genialna i spektakularna. Była tak dobra w tej roli, że mogłaby dostać nominację do Oscara. Tyler Perry w tym filmie był naprawdę całkiem dobry, i jestem zaskoczony, ponieważ pan Perry występował w tak okropnych filmach jak: trylogia MADEA, Alex Cross i lista się wydłuża. Ale w tym filmie poradził sobie dobrze. To, co ten film robi tak genialnie dobrze, to sposób, w jaki dzisiaj postrzegamy media, ponieważ większość historii, które słyszysz w wiadomościach, może nie być prawdziwa i jak media mogą szerzyć kłamstwa o ludziach i niszczyć im życie. Każdy zawsze wierzy w to, co media mówią, nawet jeśli to prawda czy nie, ponieważ nie wiemy, co ta osoba w wiadomościach przeżywa, a ten film przekazał tę wiadomość idealnie. Mój jedyny problem z tym filmem to postać Neila Patricka Harrisa. Pozwól mi teraz powiedzieć, że Neil Patrick Harris nie był okropny w filmie, ale jego postać moim zdaniem spowalniała film. Ogólnie Gone Girl to fantastyczny film.

To koniec. To jest ostatni film Davida Finchera, który będę mógł zrecenzować przed Mank, jego kolejnym arcydziełem... Mam nadzieję. Przeszedłem przez Siedem, Klub walczących, Zodiaka, Sieć społeczną, a teraz przyszedł czas na najnowsze dzieło Finchera, Zaginiona dziewczyna. Wyraźnie Finchera lubi pracować z ludźmi, których zna. Jeff Cronenweth był jego operatorem w połowie jego filmów, podobnie jak Kirk Baxter jako członek zespołu montażowego, a Trent Reznor i Atticus Ross w muzyce. Nawet jego scenograf, Donald Graham Burt, jest wokół od Zodiaka. Jednak Fincher zawsze pracuje z innym scenarzystą, a tym razem łączy siły z debiutującym scenarzystą, Gillian Flynn, autorką oryginalnej powieści, która stanowi podstawę tej adaptacji.

Doskonały film, który nigdy nie pozostawia nas w spokoju i gdzie nic nie jest takie, jak się wydaje. To jeden z tych filmów, które mogą nas zaniepokoić i wkurzyć, ale które lubimy oglądać. W rzeczywistości nie pamiętam wielu filmów, w których główny bohater zasługiwał na moją nienawiść. Nie chcę i nie będę zdradzać, co dzieje się w tym filmie, ale jest to jedno z tych, gdzie pozory mogą mylić i gdzie rzeczy nie są takie, jak się wydają. Akcja skupia się na zaginięciu kobiety i wysiłkach jej męża, by ją odnaleźć. Naszym oczom jest oczywiste, że naprawdę chce ją znaleźć, być może bardziej niż jej rodzice, którzy wydają się tylko wykorzystywać okazję do promowania książek dla dzieci, które wydali. Jednak stopniowo staje się podejrzanym w hipotetycznej sprawie morderstwa.

Nick (Ben Affleck) wydaje się być szczęśliwie żonaty z piękną i dowcipną Amy (Rosamund Pike), aż pewnego wieczoru wraca do domu i nie znajduje rozbitego stołu i swojej żony. Policja przychodzi z Bonnym (Kim Dickens) i Gilpinem (Patrick Fugit), szybko wyczuwając, że coś jest nie tak. Razem z jej rodzicami robią wszystko, co możliwe, ale bez skutku. Potem policja zaczyna wątpić w jego prawdomówność, a podejrzenie wzrasta, gdy odkrywają kilka celowo pozostawionych śladów, które zaczynają sugerować, że jest trochę niewierny i że bała się, że go zabije. W miarę jak dowody się mnożą, nie postawiłbym na Nicka, więc przy wsparciu swojej bezpośredniej siostry Margo (Carrie Coon) wynajmuje uznawanego prawnika Bolta (Tyler Perry) i zaczynają grzebać. Nie są przygotowani na prawdę, którą faktycznie odkryją, chociaż nie tak nieprzygotowani jak Collings (Neil Patrick Harris). Gdy dowiadujemy się więcej o tym, kto co zrobił albo nie zrobił, znajdujemy się w dość skomplikowanej sieci kłamstw, oszustw i czystego zła. Moim zdaniem jest to najlepszy film Afflecka, ponieważ jego postać ma więcej do stracenia, a w miarę jak napiecie rośnie, wyciska z historii wszystko, co jest warta. Pike również prezentuje się świetnie jako Nikczemna Amy, która jest doskonale zdolna manipulować na dość dużą skalę. Są tu również dość odkrywcze cameo gospodyni talk-show telewizyjnego Reece Witherspoona, której motto powinno brzmieć „nigdy nie pozwól, aby prawda stanęła na drodze...” Samodostosowanie jej powieści pozwala zarówno Gillian Flynn, jak i Davidowi Fincherowi wycisnąć sok z zespołu aktorów, którzy grają praktycznie każdy toksyczny rodzaj seksistowskiego stereotypu, jaki media mogą wymyślić i rozpowszechniać. Szczerze mówiąc, nie polubiłam zakończenia. Jakoś miałam wrażenie, że to całe starannie zaplanowane i opracowane ćwiczenie trochę mnie zawiodło, ale przez poprzednie 2,5 godziny naprawdę trzymało moją uwagę.