Droga The Road

Viggo Mortensen i Smit-McPhee dają świetne występy, ale to naprawdę cię nie wciąga.

The Road jest reżyserowana przez Johna Hillcoata i napisana przez Joe Penhalla. Na podstawie powieści o tej samej nazwie z 2006 roku autorstwa amerykańskiego pisarza Cormaca McCarthy'ego, film w rolach głównych przedstawia Viggę Mortensena i Kodi Smit-McPhee jako ojca i syna, którzy próbują przetrwać w postapokaliptycznym świecie. Film jest ponury i mroczny, skupiając się na studium rodzicielstwa i życia w niegościnnym środowisku. Choć trudne do oglądania, jest intrygujące i inspirujące przez cały czas.

Siwy, ponury dramat postapokaliptyczny z kilkoma przerażającymi dreszczowcami. Po masowej zagładzie mężczyzna i jego syn (Viggo Mortensen i Kodi Smit-McPhee) idą z zachodniej Pensylwanii na południowo-wschodnie wybrzeże, próbując przetrwać sytuację życia i śmierci w świecie bez praw, gdzie ludzie polują na siebie. Charlize Theron, Robert Duvall, Guy Pearce i Molly Parker pojawiają się w drobnych rolach. Na podstawie ostatniej powieści Cormaca McCarthy'ego „Droga” jest podobna do filmów jak „Nosiciele”, wydanych prawie trzy miesiące wcześniej. W przeciwieństwie do częściowo zabawnych filmów postapokaliptycznych jak oryginalna trylogia Mad Max, „Droga” i „Nosiciele” są śmiertelnie poważne od początku do końca bez żadnych komiksowych bzdur. Każdy film bada reakcję na taką katastrofę końca świata: Czy zrezygnujemy ze wszelkiego poczucia moralności w próbie przetrwania - kłamstwo, kradzież, zaniechanie i morderstwo - czy będziemy trzymać się naszego moralnego kompasu, jakkolwiek by to się miało? Czy życie jest warte życia, jeśli musisz stać się niemoralnym, nikczemnym dzikim, by przetrwać? Czy nie lepiej żyć z godnością za wszelką cenę - walczyć z szlachetnością i umrzeć z godnością, gdy i jeśli trzeba? Niektórzy potępiają obie filmy pod pretekstem, że są zbyt przygnębiające, ale czy świat bezprawia nie byłby bardzo poważną sytuacją? Innymi słowy, przygnębiający nastrój odzwierciedla rzeczywistość historii. Jednak „Nosiciele” są zdecydowanie lepszym z nich. „Droga” jest nużąco jednowymiarowa i nieustannie ponura. Dynamika między ojcem a synem jest nudna, a irytujący chłopiec niemalże sam niszczy film. Potrzebowali znaleźć dziewczynę albo kobietę, aby coś zaszło - cokolwiek, by rozwiać szarą monotonię. Film trwa 1 godzinę, 51 minut i został nakręcony głównie w zachodniej Pensylwanii, Wirginii Zachodniej, Oregonie i Spirit Lake koło Mount St. Helens, w stanie Waszyngton. OCENA: C+

Droga maluje ponury i autentyczny obraz zagrożeń i chciwości świata przetrwującego upadek społeczeństwa i nadziei.

O rany, to jest ponure! Wiele lat po jakiejś katastrofie, która dotknęła amerykańskiej cywilizacji, spotykamy mężczyznę (Viggo Mortensen) i jego ciekawego młodego syna (Kodi Smit-McPhee), którzy próbują dostać się z leśnego zaplecza na wybrzeże w nadziei, że tam będzie lepiej, a być może cieplej. Przynajmniej ocean powinien dodać trochę niebieskiego do ich dość nudnego otoczenia. Mają broń, ale tylko dwa pociski, które oszczędzają na wypadek nagłych sytuacji, gdyby napotkali innych ocalałych z tej apokalipsy, którzy mogliby zdecydować, że są odpowiednią zdobyczą. Jest dużo wody, ale wyraźny brak jedzenia, więc to ciągła walka o to, aby się nakarmić i pozostać przy życiu. Młody chłopak nigdy nie znał innego rodzaju życia, więc dość stoicko, przynajmniej na początku, podążał za instrukcjami. Ojciec natomiast ma wspomnienia - a te o jego żonie (Charlize Theron) dają mu od czasu do czasu pocieszenie, gdy uświadamia sobie, podobnie jak my, że sytuacja nie wygląda zbyt dobrze dla tej pary - ani dla ludzkości ogólnie. Istnieje tu zaangażowana dynamika między obydwoma podróżnymi; fotografia w pewien sposób pomaga stworzyć zimne i jałowe otoczenie, przez które błąkają się, a sama natura opowieści sprawia, że nie jesteśmy ciągle zalewani nadmiarem dialogów, ponieważ ich podróż przemawia sama za siebie. Jest tu poruszający, chociaż krótki, wkład Roberta Duvalla, który okazuje się zaskakująco skuteczny, gdy para coraz bardziej przyjmuje swoją sytuację. To film powolnego płomienia, ale to jest dobra rzecz, ponieważ coraz bardziej pogrążamy się w czymś, co uważałem za nieuniknione, chłodne i nieprzewidywalne. Nie czytałem książki, ale ten film wykorzystuje swoje obrazy do opowiadania wzruszającej historii i zasługuje na dwie godziny, które mogą być nie tak dalekie od oryginalnego tekstu.