Przeznaczenie Predestination

Klasyczna krótka opowieść Roberta Heinleina „Wszyscy jesteście zombie” doczeka się ekranizacji jako podstawa dla science fiction thriller o podróżach w czasie „Predestination”, znamienity film noir, który sprytnie podnosi gatunek do intrygującej przekąski. Australijscy bracia Spierig (Michael i Peter) reżyserują i adaptują materiał Heinleina na twisty opowieści o poszukiwaniach i napięciu. Wiadomo, że Heinlein napisał swój intrygujący narratív v jeden jedyny dzień pod koniec lat 50. Bez względu na to, jaka jest prawda za taką spekulacją, jasne jest, że „Predestination” to kompetentne i pociągające narzędzie podróży w czasie, które zasługuje na nieuniknione porównania z dziełami Riana Johnsona, takimi jak solidny i angażujący spektakl z 2012 roku „Looper”.

Wyjątkowa historia - nie możesz w ogóle przewidzieć niczego

Nigdy nie zapomnij, że podróże w czasie są rzeczywiste.

To jest film oparty na opowiadaniu autorstwa Roberta A Heinleina zatytułowanym All You Zombies. To fantastyczny film z przedstawieniem paradoksów i w jakim stopniu mogą stać się skomplikowane, gdyby podróżowanie w czasie było możliwe. A kiedy mówię o podróżowaniu w czasie, mam na myśli zdolność ingerowania w przeszłość i przyszłość, a nie tylko obserwowanie. To trudny film do zrozumienia, więc miejcie się na baczności, aby wrócić i obejrzeć go ponownie. Obsada jest fantastyczna. Ethan Hawke zawsze dostarcza doskonałe występy. Ale musimy porozmawiać o Sarah Snook - potrafi grać! Ona jest sercem filmu i tak przekonująco łączy pierwszą połowę filmu. Rzadko zdarza się, że film oparty na podróżowaniu w czasie jest zrobiony bez brzydkich dziur w fabule. Predestination jest jednym z tych rzadkich, który jest kompletny na początku i na końcu.

Predestination przewidział swoją paradoksalną naturę i wykorzystał ją z indywidualnością. „Co było pierwsze: kurczak czy jajko?”. Pytanie ewolucyjne, teraz podstawa wielu puent, które przekroczyły sam czas. Dylemat przyczynowości, który bierze pod uwagę zarówno przyczynę, jak i skutek. Nieskończona regresja. Nierozwiązywalne. Co naprawdę kształtuje biologiczną anatomię osoby lub ich metaforyczną duszę? Ewolucyjna różnorodność przy narodzinach czy wychowanie w otaczającym nas środowisku? Wspomniany filozoficzny paradoks jest jednym, który Bracia Spierig trzymali blisko centralnej fabuły, która na pierwszy rzut oka może dezorientować nawet najbardziej zagorzałych fanów sci-fi, ale zagłębiając się nieco głębiej, odkryjesz, że trajektoria czasu jest pełna tematycznej reprezentacji. Podróżnik w czasie zostaje wysłany z powrotem do lat 70. do Nowego Jorku, aby zapobiec terrorystom, znanym tylko jako „Fizzle Bomber”, przed zamordowaniem tysięcy.

Ten film jest dość piękny dla oka, zwłaszcza sekwencja otwierająca, z bardzo noir estetyką, która naprawdę przyciągnęła moją uwagę. Wielki zrzut ekspozycji w barze na początku kompletnie zabija tempo, które początek nakreślił do oczekiwania. Ale pod koniec filmu jest oczywiste, że tego nie dało się uniknąć. Trochę trudny do rozgryzienia, i chociaż trochę przewidywalny, bardzo pomysłowy i wciągający.

Wszystko zaczyna się od tajemniczej postaci ustawiającej coś, co wygląda jak timer, tylko po to, by stało się coś zupełnie niespodziewanego i sprawca zniknął. Co się dzieje? Otóż spotykamy "Barkeepa" (Ethan Hawke), który jest ostatecznym agentem w zapobieganiu przestępczości. Korzysta z czasowego wiru, aby podróżować tam i z powrotem w czasie, próbując zidentyfikować tych, którzy popełnili okrutne zbrodnie i albo przekonać ich, albo pokrzyżować im plany. Robi to już od jakiegoś czasu, ale jego ostatnia misja może okazać się najtrudniejsza. Jest tylko jeden przestępca, który stale mu umyka, i jest to "Niezamężna Matka" (Sarah Snook), którą musi schwytać. Trochę mu to zajmuje, zanim się rozkręci, ale opiera się pokusie użycia swojego podróżowania w czasie do bombardowania nas różnymi scenariuszami i liniami czasowymi, stopniowo skupiając się na dość charakterystycznym studium myśliwego i ofiary z dużą ilością sondujących dialogów. Efektywnie intymna lokalizacja zapewniona przez jego bar - pewnego rodzaju stan "in vino veritas" sprawdza się również dobrze. Tak samo jasne jest w połowie, że, cóż, nic nie jest w ogóle jasne. Charakteryzacje się rozmazują, zdarzenia rozmazują - i to nie przez whisky. Fabuła splata ich odpowiednie chronologie w taki z zamiarem zmylenia, że jest niemożliwe jednoznaczne rozpoznanie, kto jest kim lub co jest czym, choć przynajmniej tłumaczy to, dlaczego ten jednostka okazała się tak trudna do schwytania przez "Barkeepa" przez wieki. Ma bardzo prosty, przemysłowy charakter i chociaż wizualia są dość potężne, nie przytłaczają osobowości, a zarówno Hawke, jak i imponująca Snook dostarczają historię, o której zacząłem się troszczyć. Jeśli potrzebujesz, aby twoje kino miało strukturę z początkiem, środkiem i końcem, to prawdopodobnie to nie dla ciebie, ale jeśli możesz pozwolić mu przepłynąć nad tobą, to jest to dość intrygujące obejrzenie.