Na los szczęścia, Baltazarze! Au hasard Balthazar

Niszczycielskie. Szalone widzieć Adele Exarchopoulos tak młodą. Nigdy więcej nie usłyszysz dźwięku osła, który ryczy w ten sam sposób.

Początkująca aktorka Anne Wiazemsky jest naprawdę skuteczna jako "Marie", młoda kobieta, która przez większość swojego życia dzieliła się ze swoim osłem "Baltahzarem". Początkowo towarzysz dzieciństwa, to stworzenie spędziło większość swojego życia jako ofiara nieludzkiego traktowania ze strony kolejnych właścicieli - w tym jej dość nędzny chłopak "Gérard" (François Lafarge) - co w wielu aspektach odzwierciedla jej własne maltretowanie i nieszczęście. W przeciwieństwie do ludzi, jednak "Balthazar" nie może wyrazić swoich uczuć - musi dosłownie tylko znosić i znosić to, jak jest wykorzystywany jako zwierzę robocze, wystawiany na wszystkie warunki pogodowe i generalnie zaniedbywany. Robert Bresson wykorzystuje ten scenariusz do porównania i kontrastu traktowania tego zwierzęcia z tym, w jaki sposób ludzie traktują siebie nawzajem - hojni i zaangażowani, gdy chcą czegoś; brutalni i samolubni, gdy mają już to, czego chcą, albo już tego nie chcą. Ten film oferuje nam depresyjny, a jednak dziwnie podnoszący na duchu czasami, obraz kapryśności młodości i nietolerancji wieku - subtelnie. Dialog jest dziwnie chłodny - niemal zbędny, gdyż historia i ich splecione życia posuwają się naprzód z nieuchronnością równie pewną jak życie i śmierć same. Fotografia jest długa i intymna, tempo łagodne i poruszające. Jest to również realistyczne, surowe i wiarygodne - a z pewnością film, który skłania do refleksji.