Ostatni dom po lewej The Last House on the Left

Jezioro kończy się na drodze. Ostatni dom po lewej stronie jest reżyserowany przez Dennisa Iliadisa i zaadaptowany do scenariusza przez Adama Allecę i Carla Ellswortha na podstawie historii od Wesa Cravena (współproducenta tutaj). Remake filmu Cravena z 1972 roku o tej samej nazwie (sam zainspirowany filmem Ingmara Bergmana The Virgin Spring), w rolach głównych Tony Goldwyn, Monica Potter, Garret Dillahunt, Sara Paxton, Spencer Treat Clark i Martha MacIsaac. Muzykę stworzył John Murphy, a zdjęcia wykonał Sharone Meir.

Całkiem dobry thriller z elementami horroru z Sarą Paxton, Aaronem Paulem, Garretem Dillahuntem i Tony Goldwynem, którzy dają świetne występy. Nie mogę powiedzieć, że był to dokładnie 'rozrywkowy' ze względu na scenę SA, ale było ciekawe zobaczyć, jak dostali to, na co zasłużyli. Nigdy nie widziałem oryginału z 1972 roku od Wesa Cravena, więc nie wiem, jak się to ma, ale myślę, że było w porządku, po prostu nie wrócę do tego poza oglądaniem z nowym komentarzem na wydaniu Arrow Video. **3,75/5**

Przyznaję, że początkowo nie miałem zainteresowania obejrzeniem tego remake'u z 2009 roku filmu "Ostatni dom po lewej" z 1972 roku, który dotyczył gwałtu/zabójstwa dwóch dziewcząt i następnej zemsty rodziców jednej z dziewcząt. Dlaczego nie? Ponieważ oryginalny film był po prostu głupi. Wiem, że wielu go chwali za bycie "zatrważającym" ze względu na podłych, sadystycznych złoczyńców i upokorzenia, gwałty i krwawe morderstwa - ale ja nie uważałem tego za zatrważające w ogóle. Dlaczego? Ponieważ absurdalny scenariusz towarzyszył głupiej muzyce i niezgrabnym gliniarzom, co uniemożliwiało traktowanie tego poważnie. Dlatego, podobnie jak nie uważam przemocy na przykład w kreskówce Road Runner za zatrważającą - ponieważ nie da się tego brać poważnie - tak nie uznałem "Ostatniego domu" za zatrważające. Głupie? Tak. Ciekawa kuriozalność wczesnych lat 70-tych? Tak. Zatrważające? Nie.