Mumia powraca The Mummy Returns

Trochę cierpi z przekonania powszechnie obecnego w sequelach, że "Większe znaczy lepsze". Rozszerza mitologię (co nie jest jednoznacznie pozytywne), ale przede wszystkim nadal zapewnia dobrą zabawę, głównie dzięki relacji między postaciami Brendana Frasera i Rachael Weisz.

Większe nie zawsze jest lepsze; tu jest przesadzone

Tak, i nigdy nie zaszkodziło przeczytanie książki. Pamiętasz, jak to było? Po finansowym sukcesie "Ognistej Mumii" dwa lata wcześniej, kontynuacja była nieunikniona. Duże nazwiska z pierwszego filmu są z powrotem, Brendan Fraser, Rachel Weisz, John Hannah, Arnold Vosloo i Oded Fehr. Stephen Sommers ponownie reżyseruje (i pisze), Patricia Velasquez pojawia się jako główna postać po swoim cameo w pierwszym filmie, a młody Freddie Boath gra syna Ricka i Evelyn, którzy teraz są małżeństwem. Tym razem cameo dostaje Dwayne "The Rock" Johnson, który gra The Scorpion King i jest zastąpiony bardzo słabą wersją CGI na zakończenie filmu.

To jest tak naprawdę równie dobre jak jego ojciec - ale dlaczego zawsze musimy wprowadzać dzieci do historii? W tym przypadku Freddie Boath dołącza do grupy nieustraszonych poszukiwaczy przygód, którzy próbują ocalić świat przed plagą niedawno ponownie wcielonej mumi. Znajduje Bransoletkę Anubisa, zostaje porwany i rusza zabawna wyścig z czasem przez pustynię, napotykając po drodze wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwa i złowrogie istoty. Ten film również wprowadza nas do „Króla Skorpiona” i Sommers znowu utrzymuje to wszystko w ruchu. To po prostu rozrywka i jeśli nie szukasz niczego więcej, to w swoim gatunku nie zawodzi.

'Powrót Mumii' wydaje mi się być krokiem w dół w porównaniu z oryginałem, chociaż wciąż czerpałem z niego pożądaną rozrywkę. W tej części jest absolutna fala efektów specjalnych, jak już powiedziałem we wcześniejszej recenzji, że starzeje się źle - tutaj jest jeszcze gorzej. Efekty poniżej przeciętnej jakości nie wpłynęły jednak tak bardzo na moje zadowolenie jak ostatnio, ale z powodu (co wydawało mi się) zwiększenia ich użycia zdecydowanie staje się to trochę nieestetyczne. Król Skorpion na zakończenie wygląda szczególnie słabo, muszę przyznać. Jeśli chodzi o obsadę, mógłbym skopiować to, co powiedziałem o filmie z 1999 roku. Brendan Fraser i Rachel Weisz dobrze się razem uzupełniają, podoba mi się dodanie ich syna (dobrze zagrany przez Freddiego Boatha) do fabuły. Również w mojej recenzji filmu 'The Mummy' zaznaczyłem, że chciałbym więcej Odeda Fehra, no cóż, to życzenie zostało mi spełnione. Dość interesujące było zobaczyć Dwayna Johnsona jako Króla Skorpiona, postać (a więc franczyza; pięć z nich!), o której nie wiedziałem do niedawna. Biorąc pod uwagę rosnącą karierę aktorską Johnsona od tych filmów, przypuszczam, że nie pojawił się we wszystkich tych innych spin-offach; wkrótce się tego dowiem, zaciekawiony jestem ich obejrzeniem w każdym razie.