Mississippi w Ogniu Mississippi Burning

Film Mississippi Burning ma zarówno wgląd jak i inteligencję i jest niezwykle bezkompromisową analizą tego, jak rasizm skażał amerykańskie społeczeństwo. Przerażające jest myśleć, że mieszkańcy Jessop w Missisipi posiadają umysły znacznie mniejsze niż ich miasteczko. Ten film skłania cię do poważnego zastanowienia się nad własnym sumieniem w związku z kwestią rasową, ale ile osób będzie faktycznie entuzjastycznie gotowych to zrobić? I ile z nas będzie zszokowanych, gdy odkryjemy coś z Burmistrza Tilmanna w sobie: wiemy wszystko, co się dzieje, a mimo to wybieramy nic z tym nie robić? To jest prawdziwa trwałość tego znakomitego filmu i dlatego będzie miał wielką trwałość i zasłużenie tak.

Kiedy trzech mężczyzn znika z ich domu w małym miasteczku w Missisipi, FBI wysyła zespół do zbadania sprawy. Anderson (Gene Hackman) jest znacznie bardziej zaangażowany z dwojga prowadzącego zespół, z Wardem (Willem Dafoe) bardziej skłonnym grać zgodnie z zasadami. Ich przyjazd naraża ich na otwartą kulturę nienawiści rasowej, która nie jest tylko tolerowana przez lokalnego szeryfa Stuckeya (Gailard Sartain), ale aktywnie wspierana przez jego zastępcę Pella (Brad Dourif). Ich przyjazd wydaje się tylko wzmacniać bigoterię, gdy więcej majątku czarnych jest niszczonych lub zrównywanych z ziemią, a sami ludzie są coraz bardziej narażeni na niebezpieczne przemoc. Widzowie obserwujący to znają miejscową dynamikę i kto pociąga za sznurki, więc sedno tego dość potężnego spojrzenia na okropieństwo, które dzieje się tutaj, polega na śledzeniu różnych stylów, w jakie ci mężczyźni używają, aby dotrzeć do sedna sprawy - i w taki sposób, który sprawi, że równie współudziałowy system sądowniczy zwróci uwagę. Z mediami, które tylko podsycają płomienie i napięcia rosnące po obu stronach, agenci wprowadzają złożoną operację podszywania się, aby zamienić broń tych zastraszaczy na rzeczy, które mają nadzieję, że je uwięzią. Hackman i Dafoe tworzą potężną parę w tym dobrze napisanym i przedstawionym dreszczowcu, który rzuca nieposzlakowane światło na toksyczne postawy białej populacji, której troska o zaginionych mężczyzn sprowadziła się jedynie do "dostali to, na co zasłużyli". Dourif również prezentuje się dobrze, gdy jego naprawdę ohydna postać wyłania się - nie tylko przeciwko swoim czarnym sąsiadom, ale także przeciwko swojej własnej żonie (Frances McDormand). Alan Parker i Chris Gerolmo stworzyli tutaj namacalny scenariusz kryminalny, a zespół dobrze oddaje ten strach, wstręt i poczucie wyższości. Fotografia dobrze oddaje tę coraz bardziej złowrogą, ciemną i bagienkową scenerię, a do kulminacyjnego punktu czułem, że to wszystko było całkowicie możliwym ciągiem wydarzeń w USA w połowie lat 60.