Nieoczekiwana zmiana miejsc Trading Places

Książę i żebrak z Eddiem i Danem w iskrzącej formie. Mortimer & Randolph Duke to dwaj odrażająco bogaci bracia, którzy zawierają zakład, który prowadzi do zamiany ról między wysokim yuppie, Louisem Winthorpe'em, a mądrym ulicznym oszustem, Billym Rayem Valentine. To jest siła fabuły filmu, ale mimo to jest to bardzo zabawny film, który tryska radością dzięki doskonale napisanemu scenariuszowi. Oglądanie odpowiednich postaci, jak wzrastają i upadają odpowiednio, przynosi wiele śmiechu i jednocześnie stawia pytanie, jak byśmy wszyscy sobie poradzili w podobnych okolicznościach. Oczywiście film uderza nas po głowie swoją społeczną wiadomością, od samego początku nie ma wątpliwości co do przepaści między bogatymi a biednymi, a tak, kolor skóry osoby również tu odgrywa swoją brzydką rolę, czyniąc ten film jednym z odważniejszych komedii lat 80. Billy Ray Valentine (genialne podwójne wykonanie od Eddiego Murphy'ego) jest wznoszony na szczeblu społecznym, staje się siłą w przemyśle, ale w miarę jak postęp go intryguje, uświadamia sobie, że rzeczy na górze drabinki nie są dokładnie uczciwe. Winthorpe (doskonale obsadzony Dan Ackroyd) spada niżej na drabinie społecznej i ucieka się do zachowań, których nikt z wyższych kręgów nigdy by się nie spodziewał, że jest zdolny - dopiero spotkanie z prostytutką Ophelią (Jamie Lee Curtis na szczycie swojego seksapilu) i jej dobrotliwe serce zaczyna zauważać poprawę w jego teraz martwych fortunach. Żarty lecą gęsto, zarówno werbalnie (Murphy w ogniu), jak i wizualnie, gdy cała obsada łączy się, aby stworzyć świetną komedię. Gdy dochodzi do rozwiązania na Wall Street, jesteśmy świadkami radosnego i dzikiego zwrotu wydarzeń, które zdobią sprytny świąteczny tort, który właśnie strawiliśmy. Ma to odcień lat 80. i oglądanie teraz w czasach po 11 września ma wartość sentymentalną, ale naprawdę chodzi o scenariusz, gwiazdy i kopnięcie w oko tym, którzy myślą, że nic nie robią na tych poniżej nich, ciesz się. 8/10

To już widziałem wiele razy przez lata, nie do końca śmieszne w sensie wybuchu śmiechu, ale nadal dość zabawne z doskonałymi występami wszystkich. Chociaż ich wspólny czas na ekranie był głównie ograniczony do ostatnich 30 minut, Dan Aykroyd i Eddie Murphy byli świetni, podobnie jak Denholm Elliott i Jamie Lee Curtis (gorąca jak piekło). Doceniam również Ralpha Bellamy'ego i Dona Ameche'a jako zarozumiałych i okropnych złoczyńców. **4.0/5**

Czy to obraźliwe? Bardzo. Warto obejrzeć? Zdecydowanie. Czy to śmieszne jak cholera? O tak!

Nie jestem fanem Eddiego Murphy'ego, ale dzięki pomocy Ralpha Bellamy'ego i Dona Ameche'a, którzy wykonują własną wersję bardziej manipulacyjnej pary podobnej do „Stadlera i Waldorfa”, sprawdza się tu w tej dosyć pikanternej komedii. Nasi dwaj starsi panowie są bogaci i zatrudniają „Winthorpe'a” (Dan Akyroyd), aby zarządzał ich imperium biznesowym. On dla nich dobrze pracuje, przynosi im fortunę, a sam żyje życiem milionera w posiadłości, gdzie jest rozpieszczany przez lokaja „Colemana” (Denholm Elliott). Tymczasem „Valentine” (Murphy) ciągle kombinuje i podczas sprzeczki z „Winthorpem”, podczas której zostaje aresztowany, ci starzy draniu wpadają na pomysł, by sprawdzić, czy handlarz na kopytach mógłby wykonać lepszą robotę niż ich obecny pracownik. Trochę sztuczki sprawia, że epitom obrócenia losu staje się faktem, kiedy „Valentine” nieświadomie przejmuje zadanie zarządzania ich biznesem, podczas gdy jego nieprzygotowany poprzednik znajduje się w coraz bardziej komicznej desperacji. Dopiero kiedy „Valentine” podsłuchuje spiskujące stare kozy i odkrywa ich prawdziwy cel, decyduje się na bardziej trwałe odwrócenie losu – tym razem jednak chodzi o pomarańcze i boczniaki. Murphy prezentuje się tu dobrze, ale dla mnie to Akyroyd – i jego mało prawdopodobna sojuszniczka „Ofelia” (Jamie Lee Curtis), którzy kradną show, ponieważ scenariusz dostarcza kilka momentów śmiechu oraz atakuje pewne dość odrażające postawy snobizmu, bigoterii i rasizmu. Choć nie pojawia się tak często, Elliott również radzi sobie dobrze jako lokaj – bardzo w stylu Sir Johna Gielguda, a w miarę rozwoju fabuły staje się to zabawnym studium postaci o odwracających się cnotach, wszystko na tle eleganckiego miksu starych i nowych dźwięków.