Edward Nożycoręki Edward Scissorhands

Weź historię potwora Frankenstein, usuń nienawistnego twórcę i zastąp kwiaty małej dziewczynki jasnym pastelowym przedmieściem z ery Reagana. Choć nie jest to mój ulubiony film Tima Burtona, mam wrażenie, że ten najlepiej oddaje jego styl i zainteresowania fabułą.

Bardzo przyjemne. Zabawne, jak wyobrażamy sobie rzeczy w naszych umysłach. Słyszałem o 'Edwardzie Nożycoręki', ale tak naprawdę o nim niewiele wiedziałem, co potwierdza fakt, że spodziewałem się czegoś bardzo mrocznego - prawdopodobnie tylko na podstawie widzenia okładki tu i ówdzie. Jest o wiele bardziej głupi niż się spodziewałem, ale w pozytywny sposób. Trochę żałuję, że nie poszli w bardziej mroczną/kreatywną stronę, zamiast polegać na nowości mającej nożyczki jako ręce; chociaż, trzeba przyznać, że dotykają też trochę głębszej strony. Mimo to dobrze się bawiłem, obserwując rozwój tego wątku. Jest to dziwaczne i cudowne. Johnny Depp to świetny aktor i jest tu bardzo dobry, głównie dzięki swoim mimice i gestom. Fajnie jest zobaczyć zaangażowanie Winony Ryder, kogoś, kogo ostatnio bardzo lubię w 'Stranger Things'. Pojawiają się również Alan Arkin i Anthony Michael Hall. Film wygląda schludnie, co jest zgodne z moimi oczekiwaniami w przypadku Tima Burtona. Ma oczywisty wpływ Bo Welcha, z okolicą niezbyt różniącą się od tego, co Welch stworzył dla 'Kota w kapeluszu' z 2003 roku - co zresztą bardzo mi się podobało. Zdecydowanie warty obejrzenia.

Uwielbiam ten film. To jakby niezła wersja Freddy'ego Krugera. Koniec mógłby być lepszy.

Vincent Price spędził życie pracując nad dziełem miłości - „synem”, sztucznie stworzoną osobą, która potrzebuje tylko rąk - dla której tymczasowo ma dwie pary nożyczek. Niestety, twórca umiera zanim będzie mógł to naprawić, dlatego młody „Edward” (Johnny Depp) zostaje sam w swoim wysokim zamku. Samotny, aż do momentu, gdy opiekuńcza Dianne Wiest („Peg”) weźmie go pod swoje skrzydła, przedstawi go swoim wielu przyjaciołom - w tym w formie Winony Ryder („Kim”) - i wszyscy odkryją, że ma niezwykłą zdolność do topiarii (i fryzjerstwa!). Wkrótce jest na ustach wszystkich, rozmowa miasta - ale zawsze outsider, a oczywiście gdy zdarza się wypadek - w tym przypadku napad, za który zostaje oskarżony - jego przelotni przyjaciele chętnie się odwracają od niego. To wzruszająca opowieść o niewinności i ludzkości; Depp gra swoją rolę zręcznie i delikatnie z humorem, a ostatnia pół godziny to dość miażdżący wyrok na bezmyślność i egoizm, który wciąż odnosi się do dzisiaj. Jak wiele „baśni”, ma ona swoje korzenie w przyzwoitych moralnych zasadach, a Tim Burton jest na fali w dostarczaniu subtelnej i przyjemnej nowoczesnej przypowieści, która sprawia, że śmiejemy się, uśmiechamy i krzywimy się ze wstydu w równej mierze.