Some Kind of Wonderful Some Kind of Wonderful

Musieć być niewolnikiem męskiej potrzeby seksualnej to musi być męka. Keith Nelson, ku zaskoczeniu wszystkich, zdobywa randkę z Amandą Jones, najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Ale wraz z Amandą pojawia się kłopot w postaci byłego chłopaka, Hardy'ego Jennsa. Bogaty, rozpieszczony egocentryczny tyran Jenns planuje pomścić się na Keithu przemocą. Rzeczy są jeszcze bardziej skomplikowane przez fakt, że najlepszy przyjaciel Keitha, Watts, jest beznadziejnie zakochany w nim, czego Keith jest nieświadomy. Wszystkie drogi, kamieniste czy inne, prowadzą do jednej domowej imprezy, gdzie życia mają ulec zmianie. Wydany rok po filmie Pretty In Pink, scenarzysta John Hughes dalej ugruntował swój status króla teenage angst tym zabawnym, uroczym i rozrywkowym obrazem. Some Kind Of Wonderful zajmuje się nie tylko tematyką młodej miłości, ale także łamaniem barier, tyranami i presją rodziców. Postacie mogą obracać się w różnych kręgach, ale Hughes, jak zawsze, wysuwa problem na pierwszy plan, a jednocześnie zostawia małe nitki w tle. Czas poświęcony jest ojcu i synowi, gdzie podniesione jest napięcie zawodowe. I przyjemny stary temat wpasowania się w szkole, albo i nie, jeśli chodzi o Watts (wspaniała i zmysłowa Mary Stuart Masterton) również się pojawia. Często zapominamy w filmach Hughesa o „angstowych”, że nie są to tylko opowieści o miłości dla młodych i niespokojnych. Są to wszechstronne dzieła, które trzymają się lepiej niż kiedykolwiek podczas ponownych odwiedzin dzisiaj. Tak, jest trochę ulegania pewnym oczekiwaniom, i tak, zakończenia nigdy nie odbiegają od wypróbowanej i sprawdzonej metody. Ale Hughes wiedział, co dla niego i jego publiczności działa. To, że nigdy nie próbował nas (ich) obrazić sztuczkami z młotem lub trikami z zakrętem, jest naprawdę odświeżające podczas oglądania ich dzisiaj. Some Kind Of Wonderful to po prostu wspaniały film, z świetną komedią (zobaczcie fantastycznego Eliasa Koteasa) i świetną ścieżką dźwiękową, plasuje się jako jedno z najlepszych dzieł stworzonych z pióra bardzo dobrego pisarza. 9/10

Pracujący chłopiec, bogata dziewczyna marzeń i wierna przyjaciółka tomboy w południowej Kalifornii. Keith (Eric Stoltz) jest uczniem szkoły średniej w Los Angeles, gdzie kłóci się ze swoją małą siostrą (Maddie Corman) i jest dręczony przez swojego ojca, aby poszedł na college. Pracuje na stacji benzynowej, a jego najlepszą przyjaciółką jest tomboy, Watts (Mary Stuart Masterson), ale jego wzrok skierowany jest na dziewczynę marzeń, Amandę (Lea Thompson). Craig Sheffer gra bogatego rywala, Hardy'ego. Scenarzysta John Hughes był znany z tych filmów szkolnych z połowy lat 80., takich jak „Szesnaście świeczek”, „Klub śniących snobów”, „Piękna w różu” i „Dzień wolny Ferrisa Buellera”. Nieudany po premierze w 1987 roku, „Jakiś rodzaj cudu” zakończył jego wędrówki w tym gatunku i zajął się popularnymi komediami z Johnem Candy i Chevy Chase.

Po obejrzeniu tego miałem wrażenie, że to jest odwrócona wersja Pretty in Pink, dopiero potem się dowiedziałem, że to była próba Johna Hughesa naprawienia zakończenia. Naprawdę jednak podobało mi się to znacznie bardziej, ponieważ uważam, że chemia między głównymi bohaterami była lepsza (Lea Thompson jest dla mnie ulepszeniem w porównaniu z Molly Ringwald). Eric Stoltz był świetny zarówno z Thompson, jak i Mastersonem. Miło było też zobaczyć subwersję oczekiwań, zwłaszcza z postacią punkowca Elias Koteasa, który okazał się być w porządku, a John Ashton jako ojciec był miły, że nie był stereotypowym dupkiem, jakimi zazwyczaj są w tych filmach dla nastolatków. Nie jestem pewien, gdzie ten film się znajduje w porównaniu z innymi filmami Johna Hughesa, ale to solidnie rozrywkowy czas. **3,75/5**

Uroczy, uroczy i melodyjny romans dla nastolatków. Film zaczyna się od nastolatka, który wyróżnia się swoimi zdolnościami artystycznymi - rysuje dobrze i maluje - oraz miłością do mechaniki samochodowej. Nie jest bogaty i jest zazdrosny o swoich bogatszych kolegów ze szkoły. Czy to problem braku pewności siebie? Może, ale sprawy się komplikują, gdy zakochuje się w pięknej, bogatej dziewczynie z przystojnym, bogatym, głupim chłopakiem. Od tego momentu będzie wykorzystywał pieniądze, które jego rodzice zaoszczędzili na college, aby upokorzyć swojego rywala i zaimponować ukochanej, przy wsparciu przyjaciela, bębniarza i rockmana, który jest tajnie w nim zakochany. Po pierwsze, film jest bardzo poruszający ze względu na swoją główną wiadomość o miłości i sposób, w jaki powinniśmy doceniać i kochać tych, którzy naprawdę nas cenią i kochają. To jest główna wiadomość filmu i to, co sprawiło, że działał tak dobrze przez dekady. Jednakże rozruchy nastolatków są nieprzyjemne, zwłaszcza jeśli jesteśmy dorosłymi i tendujemy do identyfikowania się z pozycją rodziców, którzy chcą jak najlepiej dla swojego dziecka i wiedzą, że posiadanie wyższego wykształcenia, bez względu na to, jak niewiele jest warte, wciąż pomaga otwierać drzwi na rynku pracy. Problemem jest punktem centralnym relacji między główną postacią a jej rodzicami, ale pozostaje niezauważony w tym filmie, skoncentrowanym na różowej romantyce. Jeśli film nie wyróżnia się zbytnio swoimi walorami technicznymi (absolutnie standard filmów tego czasu), to w aktorstwie i obsadzie film stawia najbezpieczniej, obsadzając Erica Stoltza w głównej roli. Jest wystarczająco młody na tę rolę, ale wystarczająco dojrzały, by zagrać solidnie. Mary Stuart Masterson również świetnie sobie radzi. O wiele mniej interesujący, ponieważ jednowymiarowi, Lea Thompson i Craig Sheffer robią, co mogą w postaciach bez zbyt wiele soku, podczas gdy Elias Koteas korzysta z każdej okazji w roli drugoplanowej.