Rock'N'Rolla RocknRolla

Ritchie znów powtarza ten samy szablon i tym razem nie jest to jedno z jego najlepszych ujęć.

Ktoś próbuje łatwo zarobić pieniądze, ale wpada w tarapaty. Zawsze jest większa ryba w stawie, która szuka mniejszej ryby do zjedzenia. W tym filmie przeciętni przestępcy spotykają radnych, narkomanów, zmarłych muzyków, brudnych księgowych, nieprzyjemnych bossów przestępczych i brudnie bogatych Rosjan. Brzmi jak kolejny film Guya Ritchie, mniej więcej, i faktycznie podąża tym samym rytmem (i tematem) co Lock, Stock and Two Smoking Barrels. Film rozpoczyna się od narracji Archyma, który rozkłada fabułę na drobne, łatwe do strawienia kawałki, a to zdecydowanie jest moja najmniej ulubiona część filmu, ale niestety, konieczna. Ta fabuła to skomplikowany labirynt, który nieustannie przeskakuje z jednej osoby na następną. Tutaj nie ma prawdziwych bohaterów, tylko ryby zjadane przez rekiny, polowane przez ludzi, zabijane przez... rozumiesz. RocknRolla ma ogromną obsadę, a także znane nazwiska. W mniejszych rolach zobaczysz takie nazwiska jak Tom Hardy (Handsome Bob), Jeremy Piven (Roman), Thandie Newton (Stella) i Idris Elba (Mumbles), a w większych, znajdziesz takie nazwiska jak Gerard Butler (One Two), Mark Strong (Archy) i Tom Wilkinson (Lenny Cole). Większość z nich prezentuje dziwaczne i zabawne postacie, a niektórzy z nich nawet dają nam trochę do myślenia, jak rola Toma Hardy'ego, Handsome Boba, który próbuje pogodzić się z byciem gejem. Film na początku jest szybki, ale trochę zwalnia później. Zawiera obowiązkowe brutalne sceny rodem z filmów Guya Ritchiego, które przypominają nam wczesne filmy Quentina Tarantino, ale w końcu wszystko jest trochę puste. To film o chciwości, o oszukiwaniu tych z pieniędzmi, a może nawet tych bez. _Ostatnie słowa... szukasz solidnej rozrywki, dobrej fabuły (niezbyt łatwej do zrozumienia, ale też nie zbyt trudnej by cię zgubić) i kilku dobrych aktorów (i aktorek), to zdecydowanie film, który właśnie szukasz.

Bardzo mi się to podobało. Wspaniała obsada dostarcza gangsterskiego thrillera, który szydzi z praktycznie wszystkiego i wszystkich, zachowując wystarczająco dużo grozy, aby to było interesujące. Jak zawsze w filmach Ritchie'ego, również ten ma dużo dialogów - a ten ma momentami irytującą narrację. Tom Wilkinson („Lenny“) jest całkiem dobry jako boss mafii, który ułatwia - i bierze prowizję z - większości dużych transakcji z nieruchomościami w Londynie; i dobrze na tym zarabia. Na scenę pojawia się rosyjski oligarcha, który angażuje Lenny'ego i jego śliskiego, ale bezwzględnego wspólnika „Archy'ego” (Mark Strong), aby mu pomogli w dość ogromnym projekcie. W tym momencie zaczyna się trochę komplikować i stopniowo zaczynamy zdawać sobie sprawę, że dzieje się znacznie więcej. Jest kilka zabawnych pobocznych wątków z Gerardem Butlerem, Idrisem Elbą, Tomem Hardym i Thandie Newton, którzy mają pewne udziały przynajmniej w części gry; a Toby Kebbell jest świetny jako jego syn „Johnny Quid”, bezwartościowy, narkoman rockowy. Scenariusz jest napięty i dowcipny, a przemoc jest bardziej „fantastyczna” i sugerowana - nawet perwersyjna, czasem, niż krwawa. Całość to naprawdę rozrywkowy kawałek kina - z zabójczymi homarami i najmniejszą z cameo od Hugha Granta!