Książę Dracula Dracula

Choć nie jest to mój ulubiony film o znanym wampirze, jest to dość piękny, dobrze opowiedziany i przepięknie sfilmowany (naprawdę nie mogę się doczekać, aby zobaczyć go na blu-ray!) i jest to najprawdopodobniej najwspanialsza rola Bela Lugosiego (choć uwielbiam jego pracę; i jest to jedno z najlepszych przedstawień wampirów w historii kina), a ma autentyczne momenty strachu. Lugosi nie tylko warczy i wzdycha, ale także oddaje soczystą, uwodzicielską siłę zła i nieśmiertelności - bez względu na to, jakie niszczycielskie konsekwencje może mieć to nieśmiertelne życie.

Prawdopodobnie moje trzecie albo czwarte obejrzenie tego filmu i mimo że historia jest prosta, nadal naprawdę rozrywkowa, a Bela Lugosi, który nawet jako mój ulubieniec, uznaję że nigdy nie był najmocniejszym aktorem, jest w swoim żywiole. Film ma także kilka porządnych efektów i ładny design scenografii na tamte czasy. **4.0/5**

Krew to życie, panie REINFIELD. Gdy miałem(a) trzy lata, to był mój pierwszy film grozy. Moja prababcia usadziła mnie i pokazała mi wielkiego Belę Lugosiego jako Draculę. Cały ten film jest ponadczasowy i klasyczny. Nikt nie mógłby być bardziej doskonałym Draculą niż Bela Lugosi. Osiągnąć tak wiele tylko spojrzeniem. żadne efekty specjalne. żadne kły... a mimo to zamarzł ci krew w żyłach i oczarował wszystkich. Jeden z moich ulubionych filmów. Klasyczna kinematograficzna doskonałość.

Wysoki, ciemny i fascynujący wampir przybywa do Londynu z Transylwanii. "Drakula" (1931) opiera się na sztuce raczej niż na powieści, ale podstawowa historia Brama Stokera jest tam z pewnymi zmianami. W swoim czasie było to świetne. Filmy dźwiękowe istniały zaledwie kilka lat. Nie oczekuj nagiego ciała, przemocy ani brutalności z "Drakuli" Coppoli (1992). Jeśli chcesz nowoczesnego spojrzenia na historię, polecam ten (który dodaje dobrze wykonaną historię miłosną). Głównym naciskiem jest tu na przystojnego i zastraszającego hrabiego z spokojnym charyzmatem i hipnotycznymi mocami w wiktoriańskim otoczeniu oraz pokrytych pajęczynami, rozpadających się gotyckich budowlach. Jest to w jakiś sposób relaksujące pomimo horrorystycznych elementów. Musisz to zaakceptować, aby to docenić. Istnieje również hiszpańskojęzyczna wersja z innym aktorem w roli tytułowej nakręcona jednocześnie, którą wielu uważa za lepszą. Dodano również ścieżkę dźwiękową Philipa Glassa w 1999 roku. Istnieje również wersja kolorowa. Obejrzałem oryginalny film czarno-biały z Belą Lugosim. Jego ikoniczna rola króla wampirów jest warta ceny biletu. Klimaks jest jednak słaby. Film trwa 1 godzinę i 15 minut i został nakręcony w Universal Studios i Agua Dulce, które znajduje się na pustynnym wyżynie na północ od tam.

Tę recenzję filmu widziałem z cudownym akompaniamentem pianina, który naprawdę pokazał uroki kina niemego i talenty pianisty, który potrafi grać non-stop przez siedemdziesiąt pięć minut. Chociaż Bela Lugosi zajmuje pierwsze miejsce jako tytułowy bohater, miałem wrażenie, że film naprawdę należy do jego asystenta 'Renfielda' - wspaniale zagrany tutaj przez Dwighta Frye'a. To tylko niewinny agent nieruchomości, który przybywa do Zamku Drakuli, tylko po to, aby szybko znaleźć się oczarowany przez swojego nowego szefa, który zdeterminowany przybyć do 'Carfax Abbey' w Anglii ze swoimi trzema żonami, i siać nieco dobrego, staromodnego chaosu! To biedna 'Mina' (Helen Chandler) wkrótce znajduje się na jego radarze i to jej kochankowi 'Harkerowi' (David Manners) oraz doświadczonemu łowcy wampirów 'Van Helsingowi' (Edward Van Sloan) przypada zadanie uratowania sytuacji, zanim wszyscy zostaną przemienieni w pijawki. Lugosi jest drewniany jak deska w tym filmie, ale ciągłe świecenie światła w jego oczy potrafi przekazać dość potężne poczucie grozy, gdy jego precyzyjnie ubrany hrabia przeżuwa godzinami. Latający nietoperz na sznurku nie jest tak głupi, jak byś się spodziewał, wręcz cały wizualny efekt tego filmu - choć na pewno podstawowy - okazuje się dość skuteczny, gdy muzyka wykonuje większość ciężkiej pracy. To historia, która zawsze czerpała korzyści z bycia nakręconą w monochromatycznej formie i nawet po dziewięćdziesięciu latach nadal jest świetnym oglądem w kinie.